Jan Olbracht - panowanie, polityka zagraniczna

Wywodzący się z dynastii Jagiellonów i królujący w Polsce od 1459 roku Jan Olbracht urodził się w 1459 r., a zmarł w 1501. Był synem Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki oraz wychowankiem Jana Długosza i Buonaccorskiego.

Jan Olbracht był wybitnie wykształconym zdolnym wodzem i zasłużonym w walkach z Tatarami dowódcą. Kandydował do tronu węgierskiego, ale w 1491 r. został zbrojnie pokonany przez starszego brata, króla czeskiego Władysława II Jagiellończyka, który objął tron węgierski. W czasie swoich rządów Jan Olbracht opierał się na średniej szlachcie. Uformowała się wówczas w 1493 r. w sejmie polskim izba poselska możnowładców. Wewnętrzna polityka króla oraz korzystna koniunktura gospodarcza, popyt na polskie zboże na zachodzie Europy spowodowały wzrost znaczenia stanu szlacheckiego – jednocześnie nastapił rozwój gospodarki folwarczno pańszczyźnianej. Król popierał rozwój miast jednak pod naciskiem szlachty wydał rozkaz zakazujący nabywania dóbr ziemskich przez mieszczan i ograniczył dostęp do wyższych godności kościelnych. Dążąc do jednoczenia ziem polskich Jan Olbracht wykupił w 1494  księstwo Zatorskie, a rok później,  po bezpotomnej śmierci...