Rządy parlamenatrne w Polsce 1921-1926 - II RP

Polski system parlamentarny w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości był niezwykle słaby. Głównym problemem okazała się sama konstytucja marcowa, która była ustawą niedostosowaną do realiów kraju bez bogatej tradycji demokratycznej (w nowoczesnym tego słowa rozumieniu).

Niemal natychmiast po rozpoczęciu obrad do głosu doszły kwestie, które do tej pory, ze względu na priorytet walki o niepodległość, były tłumione. Przede wszystkim w bardzo ostrym konflikcie znalazła się opcja narodowa, której przedstawicielem był Roman Dmowski z obozem piłsudczyków. W konsekwencji tego sporu mnożyły się kolejne podziały wewnątrz samego sejmu i dochodziło do sytuacji, że w parlamencie działało czasami nawet 17 partii. Nie mogło być zatem mowy o stabilności rządowej – każda zmiana sojuszy powodowała obalenie premiera. Rządy pozaparlamentarne, forsowane przez Piłsudskiego, z powodu ciągłych ataków endecji, również nie przyniosły wymiernych korzyści.

Wybory do sejmu i senatu I kadencji, które odbyły się 5. listopada 1922 roku, przyniosły zwycięstwo stronnictwa określanego jako Chjeno – Chrześcijańska Jedność Narodowa. Różnice były jednak tak niewielkie, że żadne ugrupowanie nie było w stanie utworzyć...