Polityka Bolesława Śmiałego (1058-1079)

Bolesław II Śmiały, jako potomek Kazimierza Odnowiciela, pragnął kontynuować politykę wewnętrzną i zewnętrzną ojca, zwłaszcza w kwestii odbudowy siły państwa polskiego na arenie międzynarodowej. Swoje dążenia rozpoczął od odmowy płacenia trybutu Cesarstwu Niemieckiemu za Ziemie Czeskie.

Wykorzystując konflikt pomiędzy papieżem Grzegorzem VII a Henrykiem IV, Bolesław stanął po stronie Watykanu, chcąc wywalczyć dla Polski odpowiednią pozycję. W 1075 roku, dzięki jego staraniom, Rzym wysłał delegatów papieskich, którzy wkrótce ustanowili ponownie na ziemiach polskich metropolię Gnieźnieńską. Podporządkowane jej zostały biskupstwa w Poznaniu, Wrocławiu, Krakowie i Płocku.

Sytuacja międzynarodowa sprzyjała również koronacji króla. Nastąpiła ona w roku 1076, czyli wówczas, gdy stosunki między papiestwem a cesarstwem były wyjątkowo napięte. W ten sposób Bolesław II Śmiały pragnął zaznaczyć pozycję Polski, jako suwerenną, niezależną od decyzji sąsiedniego mocarstwa, wyzwoloną spod jego wpływów.

Bolesław nie poprzestał jednak na odzyskaniu niepodległości Polski. Pragnął on swoimi wpływami ogarnąć także inne państwa, nieustannie ingerując w sprawy Czech, Węgier oraz Rusi. Tej ostatniej odebrał Grody Czerwieńskie. Zarówno podzieleni Czesi, jak i Węgrzy szukali u niego pomocy, co król skrzętnie wykorzystywał, by odepchnąć stamtąd wpływy niemieckie.

Niestety, znakomite władztwo Bolesława II Śmiałego zostało zakończone spiskiem możnych krakowskich, w tym biskupa Stanisława. Tego ostatniego rozkazał władca poćwiartować. Nie pomogło mu to jednak w zwalczaniu przeciwników politycznych i Bolesław musiał uciekać na Węgry, którymi rządził osadzony tam wcześniej przez samego Śmiałego jego brat cioteczny – Władysław. Tam też wkrótce, w niewyjaśnionych okolicznościach, Bolesław zmarł.