Rewolucja lutowa we Francji (1848 r.) - przyczyny i skutki

Wiosna Ludów nie mogła ominąć Francji. Francuzi raz kolejny wystąpili przeciw władcy, tym razem takiemu, którego sami wybrali. Był nim oczywiście Ludwik Filip, który został królem dzięki rewolucji lipcowej 1830 roku. Sytuacja w kraju od tamtego czasu nie uległa jednak poprawie, jakiej oczekiwano. Wciąż było mało osób uprawnionych do głosowania, a król barykad - jak zwano Ludwika Filipa - nie przeprowadzał reform, a jedynie wydawał zakazy. Jednym z nich był zakaz publicznych zebrań, omijany zresztą poprzez organizowanie bankietów, na których wygłaszano sprzeciw wobec królewskiej polityki.

Iskrą zapalną był zakaz wydania bankietu 22 lutego 1848 roku. Na ulice wyszedł tłum, rozpoczynając manifestacje. Manifestacje powtórzyły się dnia kolejnego, a przypadkowy strzał rozpętał masakrę - padło wielu zabitych, jeszcze więcej było rannych. Na ulicach pojawiły się barykady. Ludwik Filip abdykował. Powołano nowy rząd, który przystąpił do reform. Zaczęto je od zmiany prawa pracy - skrócenia dnia pracy do 10 godzin. Zmieniono także prawo wyborcze - głosować mógł każdy mężczyzna, który ukończył 21 lat, natomiast bierne prawo wyborcze przysługiwało każdemu mężczyźnie, który ukończył lat 25.

25 lutego została powołana do życia II Republika Francuska. Rewolucyjne nastroje jednak nie ucichły i dalsze rozruchy miały miejsce w maju oraz czerwcu (powstanie robotników). Powstanie robotników zostało złamane w tym samym miesiącu. 4 listopada została uchwalona konstytucja 1848 r., uznająca powszechne prawo wyborcze. Na czele państwa miał stać prezydent, wybierany na cztery lata, w plebiscycie. Plebiscyt z dnia 10 grudnia uczynił prezydentem Ludwika Napoleona Bonapartego.

Rewolucja lutowa podniosła zwłaszcza kwestię robotniczą - zaczęła uświadamiać, że robotnicy stają się siłą, chociaż w roku 1848 była to jeszcze siła osamotniona, stąd też niepowodzenia.