Postanowienia Konstytucji 1952

Konstytucja Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej została uchwalona 22 lipca 1952 roku. Jej pierwsze zdanie brzmiało: „Polska Rzeczpospolita Ludowa jest republiką ludu pracującego". Dalej we wstępie mówiła o sojuszu robotniczo-chłopskim i bohaterskiej walce o wolność. Często występowały w niej pojęcia jak „lud pracujący", czy też „siły wrogie".

Jak stwierdzał artykuł piętnasty - „najwyższym organem władzy państwowej jest Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej". Sejm uchwalał ustawy i kontrolował pozostałe organy władzy oraz administrację państwową; kadencja sejmu miała trwać 4 lata i co 4 lata właśnie miały się odbywać do niego wybory - tajne, równe, bezpośrednie. Posłów było 460. Sejm uchwalał budżet i organizował gospodarkę.

Rada Ministrów oraz Rada Państwa sprawowały władzę wykonawczą. Przysługiwała im inicjatywa ustawodawcza. Rada Państwa ogłaszała także wybory do Sejmu „nie później niż na miesiąc przed upływem kadencji Sejmu, wyznaczając datę wyborów na dzień wolny od pracy, przypadający w ciągu dwóch miesięcy po upływie kadencji Sejmu". Miała prawo wydawać dekrety z mocą ustawy oraz ustalała wykładnię ustaw. Rada Ministrów sprawowała kontrolę nad ministerstwami oraz kierowała ich pracą, uchwalała plany gospodarcze, a przed Sejmem corocznie przedstawiała sprawozdanie budżetowe.

Władza sądownicza miała być natomiast w rękach niezawisłych sądów: Sądu Najwyższego, sądów wojewódzkich, sądów powiatowych i sądów szczególnych. Oskarżonemu przysługiwało prawo obrońcy - wybranego, albo przyznanego z urzędu.    W terenie władza była oddana radom narodowym, które miały być wybierane przez społeczeństwo na trzyletnią kadencję. Tak konstytucja określała ich rolę: „wyrażają wolę ludu pracującego oraz rozwijają jego inicjatywę twórczą i aktywność w celu pomnażania sił, dobrobytu i kultury narodu".

Pojawił się ten sam problem, co w Małej Konstytucji - ponownie pominięto prawa obywatelskie (chociaż poprzednim razem zostały niemal natychmiast uzupełnione wydaniem kolejnej ustawy - nie były przestrzegane, ale zostały zapisane). Nie było to dziwne, bo konstytucja PRL-u była wzorowana na stalinowskiej. Stalin też nanosił na nią poprawki, gdyż wysłano mu ją do akceptacji.

Konstytucję podpisali: jako prezydent - Bolesław Bierut, jako prezes Rady Ministrów - Józef Cyrankiewicz. Dalej znajdowały się podpisy wiceprezesów i ministrów.