Stosunki polsko-niemieckie - układ o normalizacji stosunków między RFN a PRL (1970 r.)

W 1969 r. polityka RFN zaczęła kierować się otwartością w stosunku do władz PRLu. Gomułka poruszony całą sytuacją postanowił wykorzystać w tym czasie problem granicy zachodniej, zasugerował, że Polska jest w stanie wejść w układ z RFN w zamian za ostateczne uznanie granicy zachodniej.

Nowy rząd RFN pod wodzą Brandta w lutym 1970 r. rozpoczął pracę nad tekstem normalizującym stosunki polsko-niemieckie. W tym czasie podpisana również została umowa pomiędzy ZSRR a RFN, w której mówiło się o poszanowaniu granic terytorialnych i integralności państw. Logicznym stało się, że taki układ również jest kwestią czasu w stosunkach polsko-niemieckich. 7 grudnia 1970 r. doszło do ostatecznego podpisania w Warszawie układu pomiędzy PRL a RFN. W ceremonii uczestniczyli kanclerz Brandt i premier Cyrankiewicz.

Układ normalizował stosunki polsko-niemieckie od czasu drugiej wojny światowej. Oba państwa uznały granicę na linii Odra-Nysa Łuzycka, co stanowiło zachodnią granicę PRL. Oba państwa zobowiązały się do poszanowania granic terytorialnych i układów zawartych po wojnie. Nawiązano stosunki dyplomatyczne pomiędzy Bonn a Warszawą. Układ z 1970 r. okazał się ogromnym krokiem naprzód w dziejach obu państw, stosunki międzynarodowe obu tych krajów zaczęły się normalizować a sytuacja europejska i powolne odprężenie zaczęły sprzyjać dobremu rozwojowi sytuacji partnerskiej.

Układ ten stanowił na arenie międzynarodowej nieodparty dowód na to, że Niemcy pogodzili się ze swoją wschodnią granicą. Umowa została poparta m.in. przez USA i Wielką Brytanię. Układ ten stanowił kamień milowy w stosunkach polsko-niemieckich. W rzeczywistości układ był korzystny jedynie dla Polski, która utwierdziła się w przekonaniu, że granica zachodnia jest już przypieczętowana raz na zawsze.