Kraje Naddunajskie w czasach panowania Oktawiana Augusta

Kiedy Oktawian August przejął panowanie nad Imperium, okazał się nie tylko wspaniałym dowódcą, ale również politykiem i administratorem. Dzięki jego polityce Imperium Romanum umocniło się i weszło w posiadanie nowych ziem. Największym bez wątpienia osiągnięciem jego panowania było definitywne oparcie północnej granicy Imperium na rzece Dunaj.

Mimo iż podbój Galii przedalpejskiej odsunął nieco granicę ze światem barbarzyńskim od Rzymu to bezpośrednie sąsiedztwo walecznych plemion germańskich na terenach dzisiejszych południowych Niemiec oraz Austrii stanowiło pewien problem dla mieszkańców Italii. W 15 r. p.n.e. rzymska armia pod wodzą Druzusa oraz Tyberiusza pokonała koalicję plemion germańskich pod przewodnictwem Retów a na zajętych ziemiach w górnym biegu Dunaju zostały zorganizowane dwie nowe prowincje: Recja ze stolicą w Augusta Vindelicorum (dzisiejszy Augsburg) oraz Norikum ze stolicą w Virunum.

Wcześniejszy podbój przez Krassusa (syna byłego triumwira) Mezji, czyli terenów na południe ujścia Dunaju gdzie obecnie leżą Bułgaria oraz Serbia, w roku 29 p.n.e. w połączeniu z podbojami z 15 r. p.n.e. stwarzał już solidne podstawy pod mocarstwową pozycję Rzymu w tej części Europy. Najdłużej opierała się leżąca nad środkowym biegiem Dunaju Panonia. Mimo teoretycznego utworzenia tam w 35 r. p.n.e. prowincji pod tą samą nazwą po podboju dokonanym przez Oktawiana często dochodziło w Panonii do anty-rzymskich wystąpień i w gruncie rzeczy władza cesarza była tam bardzo słaba. Wielkie iliro-panońskie powstanie rozpoczęte w 6 r. n.e. zostało stłumione po zaciętych walkach cztery lata później przez legiony pod wodzą Tyberiusza i dopiero wówczas można definitywnie stwierdzić, że Panonia stała się prowincją Imperium Rzymskiego.

Imponujące podboje rzymskie prowadzone w okresie panowania Oktawiana Augusta w Europie środkowej oraz na Bałkanach na długie lata ustabilizowały sytuację Imperium w tej części świata. Europejskie granice oparte na geograficznych przeszkodach jakimi były wielkie rzeki Dunaj oraz Ren faktycznie odgradzały ziemie będące w zasięgu władzy Rzymu od barbarzyńskich terenów zamieszkałych głównie przez plemiona germańskie i słowiańskie. Z czasem jednak barbarzyńskie najazdy na graniczne prowincje Imperium zaczęły się mnożyć oraz przybierać na sile a w perspektywie następnych kilku wieków stały się przyczyną spadku autorytetu oraz powolnej agonii potęgi rzymskiej.