Sławomir Mrożek „Tango” - interpretację tytułu oraz zakończenia dramatu

„Tango” to sztuka Sławomira Mrożka, w absurdalny i groteskowy sposób opowiadająca o mieszkającej wspólnie, kilkuosobowej rodzinie. Jej członkowie to Stomil i Eleonora, ich syn Artur, jego narzeczona i kuzynka, Ala, babcia Eugenia i wuj Eugeniusz. Jest też Edek, ktoś w rodzaju służącego, prostak i prymityw w niechlujnym ubraniu. Reszta rodziny nie zwraca uwagi na te braki, żyjąc według zasad totalnej wolności. Nic ich nie ogranicza i oni nie ograniczają nikogo. Dlatego babcia ubiera się jak nastolatka, Stomil nosi piżamę a jego żona sypia z Edkiem, bo jest zwolenniczką swobody obyczajowej. Sytuacja domowa nie podoba się Arturowi, próbuje przywrócić tam porządek. Młody człowiek chce stabilnej i normalnej rodziny, wyznającej określone wartości, czuje się niepewnie w rozmytym świecie, w którym nie potrafi wybrać własnego losu. Wprowadzanie porządku zaczyna od przywrócenia domownikom właściwych ról - zagania babcię na katafalk, Edkowi każe stać w kącie a wujkowi wyznacza karę. Ale misja naprawy nie udaje się, Artur, zdradzony przez Alę z Edkiem, traci siły i motywację. Wykorzystuje to służący, zabija bohatera i sam przejmuje władzę.

Dlaczego Mrożek zatytułował swą sztukę „Tango”? Tango to argentyński taniec, bardzo zmysłowy i ognisty, relacje między parą, tańczącą tango, nazywa się kłótnią kochanów. Stomil opowiada Arturowi jak przed laty, w czasach jego młodości, tańczenie tanga było zabronione. „Czy wiesz, ile trzeba było odwagi, by zatańczyć tango” - pyta ojciec syna. Przez długi czas figury tanga uznawane były za nieprzyzwoite, szczególnie dla kobiet. Dopiero w latach dwudziestych XX wieku tango zrobiło furorę na światowych parkietach i stało się szalenie popularne. Tańczenie tanga było jednym z wyznaczników swobody obyczajowej w szalonych latach dwudziestych. Tango jest atrybutem wolności, jaką wywalczyło pokolenie Stomila, a przeciwko której buntuje się teraz Artur.

W finałowej scenie dramatu, już po zabójstwie młodego człowieka, władzę przejmuje Edek. Ogłasza domownikom, że będzie dobry i sprawiedliwy, nie zamierza jednak tolerować żadnych sprzeciwów. Jakby na potwierdzenie tych słów Edek zaczyna tańczyć tango z wujkiem Eugeniuszem. Ten taniec jest zaprzeczeniem definicji tanga, nie ma mowy o zmysłowości czy wolności, po prostu brutalny prostak wprowadza rządy siły. Edek wykorzystuje swoją pozycję i pokazuje wszystkim, że będzie robił to, co chce. Z atmosfery totalnej wolności rodziny Stomila nie pozostaje już nic. Teraz rządzić będzie silniejszy. Wolność zamieniła się w anarchię a ta doprowadziła do nowej dyktatury.