Moja ulubiona książka - opis, recenzja

Książką, która zrobiła na mnie w ostatnim czasie największe wrażenie, jest powieść angielskiego twórcy Williama Makepeace Thackeraya z 1855 roku zatytułowana „Pierścień i róża”. Jest to baśniowa opowieść, która doskonale spełnia wymagania najmłodszych czytelników dzięki wartkiej akcji i ogromnej fantazji, z jaką odmalowany został świat starodawnych zamków, lochów i pięknych książąt. Ale również stanowi ona ciekawą lekturę dla nieco dojrzalszych odbiorców, którzy odnajdą w niej sporo elementów symbolicznych.

Akcja powieści rozgrywa się w królestwie Paflagonii rządzonym przez starego króla o imieniu Walorozo. Swoją wizytę na jego dworze zapowiada książę Bulba – syn władcy sąsiedniego królestwa Padelli, który pragnie pojąć za żonę królewnę Angelikę. Księżniczka jest już jednak zaręczona z bratankiem Waloroza i prawowitym władcą Paflagonii, księciem Lulejką, którego poznajemy jako uroczego, ale jednocześnie bardzo leniwego i zapatrzonego w siebie młodzieńca. Jego miłość do Angeliki jest efektem uroku, jaki nad krnąbrną i wyniosłą księżniczką roztacza magiczny pierścień podarowany jej w prezencie zaręczynowym, który z kolei Lulejka otrzymał w dzieciństwie od Czarnej Wróżki. Pomiędzy narzeczonymi dochodzi do kłótni spowodowanej przyjazdem Bulby, Angelika wyrzuca więc klejnot i staje przed oczami księcia taką, jaką jest naprawdę – rozkapryszoną, brzydką i pozbawioną uroku dziewczyną.

Czarodziejski pierścień odnajduje w pałacowym ogrodzie stara hrabina Gburia-Furia stając się niedługo potem obiektem miłości Lulejki, który ulega roztaczanemu przez klejnot urokowi na wieczornej uczcie na cześć nowych narzeczonych – Angeliki i Bulby. Matrona postanawia wówczas skorzystać z chwilowego powodzenia i podsuwa młodzieńcowi dokument, którego podpisanie zobowiąże go do małżeństwa. Później, niezwykle zadowolona z obrotu spraw, obdarowuje pierścieniem swoją służącą – Rózię.

Dziewczyna staje się obiektem zainteresowania wszystkich mężczyzn na zamku, toteż z inicjatywy zazdrosnych pań – Angeliki, królowej i hrabiny – zostaje wyrzucona ze służby i zmuszona do poszukiwania nowego miejsca zamieszkania. Dociera do chaty pewnego drwala, który rozpoznaje w niej zaginioną córkę swojego dawnego władcy, króla Krymtatarii. Nowa księżniczka postanawia odzyskać należny jej tron przywłaszczony przez króla Padelli. W międzyczasie również Lulejko z pomocą Czarnej Wróżki podejmuje zwycięską walkę o władzę nad królestwem Paflagonii i uwalnia Rózię uwięzioną w trakcie wojny z tyranem Padelli. Młodzi zakochani szybko zaręczają się, jednak na drodze do ich szczęścia staje Gburia-Furia z dokumentem zobowiązującym Lulejkę do pojęcia jej za żonę. Historia – jak przystało na baśnie – kończy się jednak szczęśliwie dzięki ingerencji Wróżki, która odczarowuje zamienionego przed laty w kołatkę męża starej hrabiny.

Wielkość tej powieści zasadza się w moim przekonaniu nie tylko na niezwykłej fantazji, z jaką jej autor wykreował baśniowy świat i kierujące nim magiczne wydarzenia, ale również na jej wymiarze pedagogicznym. Czarodziejskie przedmioty w postaci tytułowych pierścienia i róży symbolizują bowiem pozory, za którymi ludzie często ukrywają swoje prawdziwe, skażone wieloma wadami oblicze. Prawda wypływa jednak zawsze na jaw, często w wyniku bardzo przypadkowych i pozornie nieistotnych wydarzeń, które zapoczątkowują lawinę „magicznych” przemian w naszym życiu. Również historia księcia Lulejki, który pod wpływem miłości do Rózi i porad mądrej Wróżki zamienia się z rozkapryszonego chłopca w dzielnego i wartościowego młodzieńca zdaje się stanowić przesłanie, jakie William Thackeray kieruje do młodej generacji.

Na podstawie książki w 1987 roku powstał barwny i zrealizowany ze sporym rozmachem film w reżyserii Jerzego Gruzy. Oprócz wersji kinowej stworzono również pięcioodcinkowy film telewizyjny inspirowany „Pierścieniem i różą”.