Hans Christian Andersen „Nowe szaty cesarza” - streszczenie

Dawno temu żył sobie pewien cesarz, który uwielbiał piękne i drogie stroje. Nie przejmował się sprawami wojska, nie dbał o poddanych ani sztukę, ponieważ cały swój czas spędzał w garderobie.

Pewnego dnia do miasta przybyli dwaj oszuści, podający się za tkaczy, którzy potrafią wyszywać niesamowite tkaniny. Miały być one niewidzialne dla głupców i ludzi niegodnych swoich stanowisk. Cesarz zapragnął mieć takie szaty i zapłacił oszustom. Oni zaś rozstawili w mieście warsztaty tkackie i udawali, że pracują. Po kilku dniach władca chciał ocenić efekty pracy, więc wysłał do warsztatu najbardziej zaufanego ministra. Poszedł on zobaczyć niesamowite materiały, jednak wcale ich nie zobaczył.

Oszuści pokazywali mu tkaniny i krosna, a minister, nie chcąc wyjść na głupca podziwiał je i zachwycał się. Tkacze zażądali więcej pieniędzy i kontynuowali pracę. Jakiś czas później inny urzędnik na polecenie cesarza wybrał się do warsztaty, aby zobaczyć stroje. Podobnie jak poprzednik, nic nie widział, ale bojąc się ośmieszyć, a co gorsza stracić pracę, podziwiał dzieła oszustów. Opowiedział potem cesarzowi o wspaniałych strojach, które są dla niego przygotowywane. Wreszcie sam władca zapragnął zobaczyć te cudowne materiały, jakie szykowano na jego prośbę. Wybrał się do warsztatu z całym swoim orszakiem. Był bardzo zdziwiony i zakłopotany, ponieważ nie ujrzał żadnego ze strojów, które prezentowali mi tkacze. Patrzył, wytężał wzrok, ale nie widział nic na maszynach tkackich. Bał się, że ktoś uzna go za niegodnego pełnienia funkcji władcy państwa, pomyśli, że jest głupi, dlatego podobnie jak reszta dworzan udawał, że widzi materiały i stroje. Zachwycał się nimi, chwalił tkaczy i postanowił obdarować ich specjalnymi odznaczeniami.

Zdecydowano, że pierwszy raz władca założy nowe szaty na uroczystą procesję, która miała odbyć się wkrótce. Oszuści udawali, że pracują ciężko, aby zdążyć na czas. W dzień procesji tkacze przyszli do cesarskiej garderoby, żeby pomóc przywdziać piękne stroje. Kazali mu się rozebrać, a następnie udawali, że wkładają kolejne części garderoby. Cesarz przeglądał się w lustrze, ale nadal nic nie widział. Gdy uroczystość się rozpoczęła cesarz wyszedł przywitać lud w niewidzialnych szatach, a dworzanie nieśli jego niewidzialny tren. Poddani zachwycali się pięknymi szatami, chwalili je między sobą, chociaż nic nie widzieli.

I tylko małe dziecko odważyło się krzyknąć, że cesarz jest nagi. Wtedy także i inni ludzie zebrani na procesji zaczęli szeptać o tym, że żadnych pięknych szat wcale nie ma. Ale cesarz był zbyt dumny i postanowił wytrwać do końca procesji.