Międzynarodowy Czerwony Krzyż - geneza, historia

Międzynarodowy Czerwony Krzyż (MCK - ang. Intenational Red Cross, IRC)  to od 1988 r. Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Obejmuje on:

- Międzynarodowy Komitet czerwonego Krzyża, 

- Ligę Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża,

- Stowarzyszenia narodowe Czerwonego Krzyża.

Czerwony Krzyż powstał dzięki szwajcarskiemu filantropowi i finansiście, Henry’emu Dunantowi. 24 czerwca 1859 r., przejeżdżającw pobliżu włoskiego miasteczka Solferino, gdzie właśnie rozegrała się jedna z najkrwawszych bitew ówczesnej Europy, pomiędzy siłami francusko-włoskimi a armią austriacką. Widział setki zabitych i rannych żołnierzy, którym nieliczne, obecne na miejscu służby medyczne nie były w stanie pomóc. Dunant sam rzucił się do opatrywania rannych. Zorganizował niewielki szpital w pobliskim kościele i zachęcił do pomocy okoliczne kobiety. Kiedy wrócił do rodzinnej Genewy, napisał książkę „Wspomnienie Solferino”, w której opisał swoje wrażenia z pobytu na polu bitwy, cierpienia żołnierzy i zaapelował do społeczeństw o stworzenie organizacji, która niosłaby pomoc rannym w czasie konfliktów zbrojnych. Publikacja stała się bardzo szybko zyskała popularność i została przetłumaczona na kilka języków. Ideą Dunanta było założenie we wszystkich krajach stowarzyszeń pomocy złożonych z przeszkolonych wolontariuszy niosących pomoc rannym, oraz przydzielenie im takiego znaku rozpoznawczego, który respektowałyby wszystkie strony walczące. 

Koncepcje te, poparli czterej wpływowi Szwajcarzy - Gustave Moynier, dr Louis Appia, dr Theodore Maunoir oraz gen. Guillaume Henri Dufour (tzw. Komitet Pięciu), i - powołali wspólnie Międzynarodowy Komitet Pomocy Rannym. Inicjatywa ta, spotkała się z dużym zainteresowaniem. Na konferencję do Genewy, którą Komitet Pieciu zwołała do Genewy w październiku 1863 r., przybyli przedstawiciele 16 państw i wielu obserwatorów. Przyjęto większość pomysłów Dunanta. Określono rolę krajowych Komitetów Pomocy rannym i wybrano wspólny znak - czerwony krzyż na białym tle (czyli odwrotność flagi Szwajcarii). W ten sposób, powstał Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, który rok później, przyjął tzw. Konwencję Genewską, określającą podstawowe założenia organizacji (22 lipca 1864 r.). Odtąd, każdy żołnierz, każdy ranny, bez względu na przynależność narodową, miał mieć zapewnioną pomoc i opiekę medyczna, a szpitale i ambulanse oznaczone znakiem czerwonego krzyża - uznawane za neutralne. 

Dunant, w wyniku wewnętrznych sporów wśród założycieli organizacji, wkrótce opuścił Komitet i przez następne lata żył ubogo w szwajcarskim przytułku dla ubogich. Europa przypomniała sobie o założycielu Czerwonego Krzyża po artykule jednego z dziennikarzy, który odszukał Dunanta w miasteczku Heiden. W roku 1901, parlament norweski postanowil przyznać Dunantowi pierwszą pokojową nagrodę Nobla. 

Tymczasem, kiedy w 1876 r. wybuchła wojna rosyjsko-turecka, powołano do życia islamski odpowiednik Czerwonego Krzyża - czerwony Półksiężyc. Znak ten wpisano do Konwencji Genewskich (1929 r.), a organizacje krajowe Czerwonego Półksiężyca współtworzyły Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. 

Na przestrzeni kilkunastu lat działalności, w jego ramach powstało wiele organizacji krajowych, które odegrały ogromną rolę w niesieniu pomocy rannym zarówno w czasie I, jak i II wojny światowej. Lata powojenne przyniosły szybki rozkwit Ruchu i zaowocowały nowymi stowarzyszeniami oraz rozwojem międzynarodowego prawa humanitarnego.