Jean Antoine Watteau - biografia, życiorys

Kto kojarzy takie obrazy jak „Odjazd na Cyterę”, „Pierrot” czy „Miłość w teatrze francuskim”, z pewnością zna także cechy charakterystyczne malarstwa Antoine'a Watteau. Delikatne, rozmyte kolory, dworne gesty przedstawianych postaci i pełna przepychu natura to elementy właściwe malarstwu tego francuskiego artysty.

Wprowadził on nietypowe przedstawianie swoich postaci nie tylko w strojach z epoki, ale także bardziej wytwornych, rodem z teatrów. Ulubionymi scenami malarza były te sielskie i pasterskie. Zaliczany jest on do grona malarzy tworzących w okresie rokoka. Epoka ta rozmiłowana była w bogactwie, przepychu, ozdobności i filuterii. Styl Watteau ukształtował się dzięki wpływom mistrza flamandzkiego – Petera Paula Rubensa. Malarz czerpał także ze wzorów XVII-wiecznych malarzy rodzajowych tego pochodzenia.

Urodził się w 1684 roku, ale już na początku XVIII wieku przybył do Paryża, gdzie szlifował swój talent malarski. Uczył się m.in. u Clauda Gillota i Clauda Audrana, został także członkiem Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby, jednak pełne członkostwo uzyskał dopiero za obraz „Odjazd na Cyterę”.

Jest to bodaj najbardziej znany obraz Watteau. Przedstawia kochanków, którzy przygotowują się do odpłynięcia na Cyterę, czyli cudowną wyspę miłości. Płótno namalowane około 1717 roku, urzeka harmonią barw i przenikaniem się światów: realnego (kochankowie) oraz nierzeczywistego (fruwające amorki). Bujna przyroda, pastelowe barwy oraz atmosfera łagodności i spokoju przenika to wdzięczne płótno.

Mecenasem Watteau był Pierre Crozat i dzięki swoim znajomościom był w stanie zapewnić swojemu podopiecznemu dostęp do dzieł największych mistrzów: Rembrandta, Tycjana, Veronesego. Watteau spędzał długie godziny studiując i ucząc się na przykładach dzieł namalowanych przez jego autorytety.

Pod koniec życia Watteau osiadł w Londynie, gdzie bezskutecznie próbował wyleczyć nękającą go gruźlicę. Zmarł w 1721 roku.