Cesarstwo Ottonów w Niemczech - polityka, idea uniwersalnego Cesarstwa Rzymskiego

Między rokiem 936 a 1002 rządy nad Świętym Cesarstwem Rzymskim sprawowało trzech władców o imieniu Otton, dlatego też państwo to nazywa się także Cesarstwem Ottonów. Okres ten odznaczał się m.in. wzmocnieniem władzy królewskiej i cesarskiej wobec niemieckich książąt plemiennych, a także uzależnieniem papiestwa od cesarskich decyzji. To właśnie cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego miał desygnować osoby na stanowisko przywódcy państwa kościelnego. Zresztą taką pozycję wywalczył Otton I (936 – 973), który dwukrotnie interweniował na terenie Włoch, wspomagając tym samym papieża. Wówczas to wymusił on na przywódcy religijnym cesarską koronację. Zresztą wkrótce Ottonowi I udało się także podporządkować sobie Czechy oraz Danię, a także ustanowić odpowiednie stosunki z państwem Mieszka I.

Następcą Ottona I był jego syn, Otton II, którego żoną była księżniczka Teofano, krewna cesarza bizantyńskiego. Ślub ten miał posłużyć m.in. umocnieniu cesarskiej pozycji rodu Ludolfingów. Jednakże Otton II wkrótce zmarł.

W roku 983 władzę po swoim ojcu przejął Otton III, choć właściwie do roku 995 faktyczną władzę w cesarstwie sprawowała jego matka, Teofano. Podobnie jak jego poprzednicy Otton III marzył o zbudowaniu uniwersalnego Cesarstwa Rzymskiego, które składać się miało z czterech równoprawnych prowincji, mianowicie z Galicji, Italii, Germanii i Sclavinii (Słowiańszczyzny). Każdą z nich mieli zarządzać królowie (w tym prawdopodobnie Słowiańszczyzną polski król Bolesław Chrobry, który zresztą otrzymał od Ottona III cesarski diadem), a nad nimi pieczę miał sprawować sam cesarz, jako najwyższy władca w cesarstwie. Sam cesarz miał rezydować według jego koncepcji w Rzymie. Wraz ze śmiercią Ottona III w 1002 roku upadła idea uniwersalnego cesarstwa i dorobek Cesarstwa Ottonów powoli szedł w zapomnienie. A był on przecież znaczny, dzięki trzem Ottonom ich państwo zyskało znacznie na sile, zdominowało papiestwo, wzrosło znaczenie i prestiż władzy królewskiej (a później cesarskiej).