Wojna chińsko-wietnamska (1979 r.)

Rok 1979 w relacjach chińsko-wietnamskich był pełen napięć. Wietnam zawarł sojusz  ze Związkiem Radzieckim, a ludność chińska była na terenie Wietnamu prześladowana. Układ z ZSRR doprowadził Chiny do przekonania, że jest to polityka Moskwy, którą skierowano na okrążenie Chin. Rozpoczęły się protesty, co ponownie spowodowało, że skutki ze wzajemnych pretensji ponosiła ludność chińska, tym bardziej prześladowana w Wietnamie.

Powyższe przyczyny były pośrednimi przyczynami wojny. Bezpośrednia była inna. Wietnam mianowicie zaatakował Kambodżę w 1978 roku i właśnie to zadecydowało o reakcji Chin. Pol Pot nie zwrócił się bezpośrednio do rządu chińskiego, a wystosował (w styczniu roku 1979) prośbę o pomoc do... Stanów Zjednoczonych i ONZ. Argumentował to faktem, że Wietnam stoi po stronie radzieckiej.

Prośba nie odniosła oczywiście większego skutku, a Wietnamczycy szybko posuwali się w głąb Kambodży. 17. lutego 1979 roku zareagowały jednak Chiny, wypowiadając Wietnamowi wojnę. Nie chodziło tyle o obronę Kambodży, ile o zahamowanie wietnamskich ambicji. Wojna nie dała większego skutku poza tym, że faktycznie mogła być rozpatrywana jako nauczka dla Wietnamu i akcentowała stanowisko Pekinu.

Chińczycy spowodowali wiele spustoszeń na terenie wroga, zginęło wiele osób, ale korzyści większych nie odnieśli. Wietnamczycy nie otrzymali natomiast pomocy od Związku Radzieckiego, który – co prawda – straszył Chiny wojną, ale nie podjął konkretnych działań.