Diego Velazquez - biografia, życiorys

Diego Velazquez, właściwie Diego Rodriguez de Silva y Velázquez, urodził się 6 czerwca 1599 w Sewilli, a zmarł 6 sierpnia 1660 w Madrycie. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli malarstwa I połowy XVII wieku w Hiszpanii. Był mistrzem stylu, o czym świadczyć może choćby to, że nawet w późniejszych okresach w malarstwie można znaleźć jego naśladowców, wśród których znaleźli się: Pablo Picasso, Francisco Goya oraz Salvador Dalí.

Jego kariera nabrała tempa w roku 1623, kiedy to sam król Hiszpanii – Filip IV (Filip IV Habsburg) poprosił go o pełnienie funkcji nadwornego malarza. Dalsze lata życia artysta poświęcił wykonywaniu dzieł dla rodziny królewskiej, również o tematyce rodzajowej i typowo religijnej. Nie jest znana dokładna liczba dzieł twórcy, ale najprawdopodobniej nie ma ich więcej ponad sto siedemdziesiąt. Jego pierwszym mistrzem i nauczycielem był Francisco de Herrera (starszy), hiszpański malarz scen religijnych i rodzajowych. Po kilku latach współpracy Diego Velazquez zmienił nauczyciela na Francisco Pacheco. W roku 1618 ożenił się z jego córką.

Dzięki pomocy nauczyciela, udało mu się stanąć na nogi i otworzyć własną pracownię malarską. Kolejne lata jego życia związane były z pobytem w Madrycie. Przebywał tam od czasu, kiedy został ogłoszony przez króla Filipa IV nadwornym malarzem (rok 1622). Dwa lata później zamieszkał tam na stałe.

W roku 1629 powstało jego najbardziej rozpoznawalne i dojrzałe dzieło pod tytułem „Los Borracho”. Było to po spotkaniu Diego z Rubensem, który namówił go na wyjazd do Włoch, aby młody malarz przyjrzał się sztuce włoskiej. Dwa następne lata Velazquez spędził na podróżowaniu po Italii. Odwiedził między innymi: Rzym, Wenecję, Neapol. Na wycieczkę wyjechał za pozwoleniem króla. Po powrocie do Madrytu wrócił na dwór królewski, skąd pozyskał kolejne zlecenia na malowidła. Ponadto zajął się malowaniem ścian w Pałacu Buen Retiro i Pałacu Salonu Królestw. Przez króla był bardzo chwalony.

W roku 1645 doszło do sporu pomiędzy Diego Velazquezem a innymi nadwornymi malarzami. Artysta awansował na zarządcę konstrukcji Pokoju Oktagonalnego w madryckim Alkazarze. Drobny konflikt przerodził się w wielki spór, dlatego Diego za pozwoleniem króla po raz drugi wyjechał do Włoch. Oficjalnie miał zebrać cenny materiał do utworzenia Hiszpańskiej Akademii Królewskiej. Wyjazd ten zainspirował artystę do namalowania portretu Innocentego X i kilku innych dzieł. Był twórcą wybitnym, którego doceniono jeszcze za życia.

W ostatnich latach swojego życia namalował jeszcze kilka malowideł królewskich, między innymi portret Marianny Austriackiej, która była drugą żoną monarchy Filipa IV oraz infantki Małgorzaty Teresy.

Zmarł 6 sierpnia 1660 roku w Madrycie, skąd nie ruszał się od czasów powrotu z wyjazdu do Włoch. Jest autorem takich dzieł, jak: „Chrystus w domu Marty i Marii”, „Śniadanie”,  „Triumf Bachusa”, „Portret Filipa IV”, „Filip IV w Brązie i Srebrze”, „Chrystus ukrzyżowany”, „Filip III na koniu”, „Portret papieża Innocentego X”, „Panny dworskie (Las Meninas)”, „Infantka Małgorzata z mufką”, „Baśń o Arachne”, „Portret młodzieńca z gałązką w dłoni”, „Las Hilanderas (Prządki)”, „Filip IV pod Frygą”, „Poddanie Bredy”.
      
Tworzył obrazy typowo barokowe o ostrym zaznaczeniu światłocienia, kontraście światła z cieniem oraz przemyślanej kompozycji. Należał do naśladowców Caravaggia –  caravaggionistów. Był utalentowany, nieustannie poszukiwał nowych inspiracji, nie przestawał się rozwijać, choć jego początki nie były zbyt zachęcające. Do tej pory pozostaje jednym z najwybitniejszych hiszpańskich malarzy czasów baroku. Jego twórczość jest złożona i charakteryzuje się różnorodnością – tworzył portrety i sceny rodzajowe, mitologiczne oraz religijne.