Jan Hus - biografia, życiorys

Jan Hus urodził się w roku 1370 w Husincu, z pochodzenia był Czechem. Był człowiekiem wykształconym. Od roku 1390 studiował w Pradze na tamtejszym uniwersytecie. Po sześciu latach nauki skończył szkołę, a w roku 1398 podjął pracę, jako wykładowca na macierzystej uczelni. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 1400. Dwa lata później otrzymał posadę rektora uniwersytetu, który to urząd sprawował do roku 1403.

Jako duchowny był jedną z osób, która badała cuda. Nie sprawdził się w tej roli, negując je wszystkie. To, co irytowało Husa w powierzonym mu zajęciu, to wewnętrzne przekonanie, że cuda nie powinny być świadectwem wiary. W dobie upadku moralnego, któremu uległ również kler, wydarzenia, które pretendowały do miana Boskich ingerencji, były jedynie substytutem. Dawały złudzenie obecności Wszechmogącego w świecie i stawały się łatwym tropem w poszukiwaniu odpowiedzi na jego istnienie. Tymczasem Hus uważał, że źródłem wiedzy powinna być Biblia, a nie sensacje spowodowane ludzkimi imaginacjami lub oszustwami.

Hus był duchownym-wywrotowcem. Krytykował kapłanów. Uważał, że  za bardzo skupiają się na rzeczach doczesnych. Przejawem tego było gromadzenie majątków, niemoralny tryb życia czy chociażby niespójność struktury Kościoła, w obrębie której dochodziło do walki o władzę. Do tego wszystkiego, kraj ulegał germanizacji i zatracał swoją tożsamość narodową. W obliczu takiego stanu rzeczy, Hus opracował szereg reform, mających na celu ukrócenie samowoli duchownych. Jak można się domyślać, poparcie uzyskał jedynie u warstw niższych i biedniejszych, które obserwowały to, co dzieje się w Kościele. Co za tym idzie, niezadowolenie możnych duchownych mogło okazać się opłakane w skutkach. Do tego dołączyć należy inne zmiany, jakie ów duchowny chciał wprowadzić. Wspomnieć należy chociażby o postulacie uznania Biblii za jedyny wyznacznik prawd wiary, czy wątpienie w zasadność nakładania ekskomunik.

W roku 1409 Hus po raz kolejny został mianowany rektorem Uniwersytetu Praskiego, który podzielony został na część niemiecką i czeską. Hus nadal nauczał i odprawiał nabożeństwa w Kaplicy Betlejemskiej. Zyskiwał również coraz większe grono zwolenników. Niestety nie można było zaliczyć do niego najwyższych przedstawicieli Kościoła. Duchowny stanowił poważne zagrożenie dla swobód, jakie posiadał ów stan. Kiedy wydano zakaz odprawiania mszy świętych w prywatnych miejscach kultu, którego zresztą Hus nie zamierzał respektować, został ekskomunikowany. W roku 1411 jego sprawa została przekazana do Kurii Rzymskiej, gdzie oskarżono go o herezję. Czekał go surowy proces. Zdając sobie sprawę ze swojego położenia, Jan Hus nie stawił się w wyznaczonym miejscu. Poparcie, którego tak licznie mu udzielano, zmalało. Brak odpowiedzi duchownego na wezwanie zirytował przedstawicieli Kościoła. Postanowili więc ukarać za jego niesubordynację całą Pragę i zakazali udzielania w niej sakramentów. W takiej sytuacji duchowny musiał opuścić miasto. Znaleźli się jeszcze ludzie, którzy nadal podzielali jego poglądy i zaoferowali swoją pomoc.

Hus był wielkim patriotą. Mało, że leżały mu na sercu losy warstw najbiedniejszych, drażnił wpływ Niemiec na życie Czechów, to jeszcze starał się o to, aby ojczysty język zachował się w formie nieskażonej. Było to o tyle ważne, gdyż język niemiecki powoli zaczął dominować i wdzierać się do czeskiego.

Jan Hus zmarł w roku 1415 dnia 6 lipca w Konstancji. Jako heretyk, został spalony na stosie.