Upadek Cesarstwa Bizantyjskiego, przyczyny i skutki

Cesarstwo bizantyjskie przeżywało kryzys wewnętrzny, targane licznymi aferami, makiawelizmem i podstępną walką wewnętrzną, coraz bardziej podupadało i stawało się bezbronne, co oczywiście widzieli wrogowie, którzy upatrywali w cesarstwie wielką zdobycz. Skłócone i podzielone wewnętrznie struktury cesarstwa były narażone na ataki z zewnątrz, przeciw którym nie potrafiły się oprzeć. Słabość armii bizantyjskiej, słabe zaludnienie, spadek liczby urodzin, nadmierna biurokracja i walka o władzę - wszystko to znacznie osłabiało cesarstwo na arenie międzynarodowej.

Dodatkowo, jedną z przyczyn upadku cesarstwa była również nieudolność systemu i aparatu państwowego. Po utworzeniu cesarstwa łacińskiego ostatni bastion Bizancjum chylił się ku upadkowi. Ciągłe wojny i bitwy osłabiały cesarstwo. Z jednej strony atakowali Bułgarzy, z drugiej Arabowie, Słowianie i Awarowie. Cesarstwo nękane atakami wrogów nie potrafiło się obronić. W dodatku ekspansja arabska była już na tyle silna, że cesarstwo nie mogło jej się przeciwstawić. Za moment upadku cesarstwa przyjmuje się datę 1453 r. kiedy wojska osmańskie zdobyły stolicę cesarstwa Konstantynopol i ostatecznie położyli kres cesarstwu.

Przez ponad tysiąc lat udało się cesarstwu bronić przed najazdami obcych ludów i państw.  Jednak państwo stopniowo słabło - Konstantynopol, nie mógł już liczyć na wsparcie sąsiadujących miast. Turcy podjęli próbę zdobycia miasta. Wewnętrznie osłabione cesarstwo nie zdołało się obronić przed ekspansją turecką. Dodatkowo, Bizancjum nie mogło liczyć na państwa chrześcijańskie, które mimo licznych i sukcesywnych krucjat nie pomogło Konstantynopolowi. Data upadku Konstantynopola zamyka, a jednocześnie otwiera nowy rozdział w dziejach. Upadło państwo teokratyczne w raz z nim moralny autorytet religijny. Rozpoczął się okres nowych, wielkich odkryć geograficznych zapoczątkowanych w Europie. Epoka renesansu pukała do drzwi europejskich.