Jan Gutenberg - wynalezienie druku - data, opis wynalazku

Druk pojawił się w wieku XVI i jest związany z nazwiskiem Jana Gutenberga, który od roku 1434 prowadził badania nad ruchomymi czcionkami, zwieńczone sukcesem w roku 1440. Oczywiście, jak to bywa w przypadku odkryć, badania Gutenberga nie były niczym innowacyjnym, już od długiego czasu pracowano nad sposobem szybszego powielania tekstu i możliwości wydawania go w większej ilości egzemplarzy. Gutenberg jednak jako pierwszy z powodzeniem zastosował ruchomą czcionkę, a jednocześnie stworzył prasę drukarską, która umożliwiała odbijanie egzemplarzy. Na przełomie 1455/1456 tą metodą została wydana 42 wierszowa Biblia łacińska. Zachowało się 46 jej egzemplarzy, w tym jeden w Polsce.

Pierwsza prasa była drewniana i do wprawienia jej w ruch potrzebna była siła ludzkich rąk. Wiele wieków później, bo w roku 1800 (w Wielkiej Brytanii), skonstruowano dopiero żelazną prasę, jak również rozpoczęto pracę nad matrycami, które zastąpiłyby drukowanie za pomocą pojedynczych czcionek. Jedenaście lat później (w Niemczech) wynaleziono maszynę, która nie potrzebowała już do jej poruszania siły ludzkich rąk.

Pierwsze książki drukowane wiernie starały się naśladować książki rękopiśmienne, stąd duże zróżnicowanie w obrębie czcionek i ich stylów. Dbano przy tym o wysoką estetykę oraz czytelność. Przy druku pracowali wykwalifikowani rzemieślnicy starający się, aby farba się nie rozlewała. Treść często była uzupełniana ilustracjami, które wymagały tym większej wprawy. Pierwsze książki drukowane, które rygorystycznie przestrzegały zależności od rękopiśmiennego oryginału, nazywają się inkunabułami i tym mianem określa się książki sprzed 1501 roku. Książki z lat 1501-1800 to natomiast starodruki (chociaż rok 1800 jest datą umowną i przyjmuje się różnie w zależności od danego kraju).

Zmianę w stylu pisma przyniósł rok 1692, kiedy to (we Francji) zostały opracowane czcionki oparte o geometrię. Przez cały wiek XVII pracowano nad unifikacją pisma drukowanego. Doprowadzono do niej w wieku kolejnym, za podstawę przyjmując punkt (punkt odpowiadał wielkości 0,3759 mm). Obowiązuje to do dnia dzisiejszego.