Niels Bohr – biografia, życiorys

Niels Henrik David Bohr urodził się 7 października 1885 roku w Kopenhadze. Był synem profesora fizjologii oraz Ellen Adler, która pochodziła z bogatej żydowskiej rodziny, aktywnie działającej w duńskich kołach finansowych i politycznych. W 1911 roku uzyskał tytuł doktora na Uniwersytecie w Kopenhadze. Następnie, pod okiem Ernesta  Rutherforda, podjął pracę nad teorią budowy atomu. Dwa lata później, w 1913 roku opublikował pracę, w której opisał swój model budowy atomu wodoru, który oparł na paru postulatach. Między innymi stwierdził, iż dalsze orbity zawierają więcej elektronów niż bliższe, co tłumaczy chemiczne właściwości pierwiastków oraz że elektron może przemieszczać się pomiędzy orbitami dzięki emisji lub pochłanianiu fotonów. Założenia te dały podwaliny pod mechanikę kwantową. 

W 1916 roku Bohr został profesorem, a w 1920 kierownikiem Instytutu Fizyki Teoretycznej na Uniwersytecie w Kopenhadze. W 1922 roku otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za rozwinięcie interpretacji mechaniki kwantowej. Badacz był wielkim zwolennikiem dualizmu korpuskularno – falowego oraz zasady nieoznaczoności. Na ten temat prowadził z Albertem Einsteinem dysputy, gdyż ten był zwolennikiem teorii w duchu mechaniki klasycznej. W 1943 roku Bohr uciekł do Szwecji, by uniknąć aresztowania przez Gestapo. Stamtąd przedostał się do Londynu, a następnie do Stanów Zjednoczonych, gdzie został członkiem projektu Manhattan, który zajmował się projektowaniem broni masowego rażenia. Nie wniósł jednak zbyt wiele do projektu, gdyż miał moralne wątpliwości co do budowy takiej broni. Po wojnie powrócił do Kopenhagi, gdzie propagował pokojowe wykorzystanie energii atomowej. Zdanie to utrzymał do końca życia, czyli do 18 listopada 1962 roku. Ponieważ Niels Bohr wniósł bardzo wiele w rozwój fizyki i całej nowoczesnej nauki, pierwiastek o liczbie atomowej 107 został nazwany jego nazwiskiem.