Hammurabi - biografia, życiorys

Hammurabi żył w latach 1792 1750. Był szóstym i najsłynniejszym królem z I dynastii z Babilonu. Imię Hammurabi jest arkadyjską formą zapisu amoryckiego imienia, które w tłumaczeniu znaczy ,,wuj, stryj jest uzdrowicielem”.

Hammurabi odziedziczył po ojcu część dawnego Arkadu, a największymi miastami były: Babilon, Borsippa, Sippar oraz Dilbat. W pierwszych latach panowania młody władca skupił się na rozwiązaniu najważniejszych kwestii wewnętrznych kraju. Między innymi anulował długi obywateli oraz rozbudował umocnienia w niektórych miastach. W 1786 r. p. n .e przystąpił do pierwszych działań wojennych. Przypuścił wtedy szturm na południe i dzięki temu powiększył swe terytorium o miasto Isin i Uruk. W 1787 roku zdobył kraj Emutbal, następnie podbił państwa – miasta Malgum i Rapiqum. Dzięki tym wszystkim działaniom, Hammurabi zdołał powiększyć prawie dwukrotnie terytorium swojego państwa i, co ważne, nie wszedł w żaden konflikt polityczny z rywalami. 

Ponieważ w 1781 roku umiera jego wielki sojusznik i opiekun, Hammurabi zaprzestał działań ofensywnych i skupił się na działaniach wewnętrznych. Wykorzystał ten czas na rozbudowę swego państwa, między innymi rozbudował systemy irygacyjne, wzniósł nowe fortyfikacje i mury obronne miast, wybudował liczne świątynie. Władca wkracza na wojenną ścieżkę ponownie w roku 1764 roku, kiedy odpiera atak Elamu i sprzymierzonych z nim państewek. Rok później wyrusza na południe i zajmuje Emutbal i południowy Sumer. W 1761 roku zdobywa Mari, a kilka lat później Esznunnę. 

W ten oto sposób Hammurabi w ciągu zaledwie dekady podbił prawie całą Mezopotamię oraz zachodni Elam, tworząc ogromne imperium. Hammurabi, oprócz wyjątkowego zmysłu politycznego, był tez twórcą zbioru praw, zwanego kodeksem Hammurabiego, który został wyryty na diorytowej steli. Kodeks obejmował 282 artykuły, które dotyczyły wymiaru sprawiedliwości, przestępstwom i wykroczeniom przeciwko własności, ziemi i zabudowaniom, dotyczył także kupców, kobiet, małżeństwa, dziedziczenia, pobicia i uszkodzenia ciała oraz własności i sprzedaży niewolników. Został on spisany w dialekcie starobabilońskim.