Czarna ospa - epidemie w średniowieczu

Średniowieczny poziom medycyny był zdecydowanie niższy niż osiągnięcia dzisiejszych badaczy, dlatego też choroby, które współcześnie są kwalifikowane jako niegroźne lub zagrażające życiu, ale w pełni uleczalne, wówczas zbierały śmiertelne żniwo. Jedną z takich chorób była dżuma, której największa w dziejach pandemia miała miejsce w Europie w latach 1348-1352. W jej wyniku w ciągu tak krótkiego czasu wymarła prawie trzecia część ludności Starego Kontynentu. Ze względu na charakterystyczne zmiany martwicze na skórze, które najczęściej przyjmowały barwę czarną, epidemia dżumy z połowy XIV wieku zyskała znamienną nazwę „czarnej śmierci”.

Prawdopodobnym ogniskiem epidemii były tereny środkowoazjatyckie, gdzie choroba pojawiła się około 20 lat wcześniej. Stamtąd, dzięki handlarzom, koczownikom oraz stale pozostającym w ruchu armiom dżuma rozprzestrzeniła się na południowy wschód i dotarła aż na Krym, gdzie leżała Kaffa - jedna z genueńskich faktorii handlowych. W roku 1346 podczas oblężenia miasta, wojska tatarskie użyły po raz pierwszy w dziejach tzw. broni biologicznej, które w średniowieczu przybrała formę zakażonych dżumą zwłok, przerzucanych w obręb murów miasta za pomocą machin oblężniczych....