Antoine de Saint-Exupéry - biografia, życiorys

Jean-Baptiste Antoine Marie Roger de Saint-Exupéry urodził się 29 czerwca 1900 r. w Lyonie. Na życzenie dziadka uczył się w szkole prowadzonej przez jezuitów. Już jako dziecko pisał wiersze i przejawiał zdolności techniczne. W wieku 15 lat rozpoczął naukę w Szwajcarii, a następnie w Paryżu. Studiował architekturę na Akademii Sztuk Pięknych, a w czasie studiów opatentował wiele nowych rozwiązań technicznych w zakresie pilotażu i budowy silników. Jako 21-latek posiadał już uprawnienia pilota, a rok później, w czasie pobytu w centrum szkolenia w Istres, uzyskał kwalifikacje pilota wojskowego. Funkcję pilota wojskowego pełnił krótko; z powodu wypadku i odniesionych obrażeń przeniesiono go w 1923 do rezerwy.

Pracował później w Towarzystwie Lotniczym Latecoere, przewożąc przesyłki między Francją i Afryką. W latach 1929-1931 był dyrektorem oddziału Latecoere Aeroposta w Argentynie, gdzie poznał swoją późniejszą żonę, Consuelę Suncin Sandoval de Gómez. Po powocie do Francji, w 1935 r. podjął się lotu z Paryża do Sajgonu, ale próba ta skończyła się wypadkiem na Pustyni Libijskiej.

Pełnił funkcję korespondenta prasy francuskiej podczas wojny domowej w Hiszpanii. Kolejną próbę rekordowego przelotu podjął w 1938, na trasie Nowy Jork-Ziemia Ognista. Tym razem rozbił się w Gwatemali, a skutkiem tego wypadku był niedowład ręki.

Twórczość Exupéry’ego jest przesycona doświadczeniami lotniczymi. Pierwsze opowiadanie, wydane w 1926 r. zostało zatytułowane „Lotnik”, kolejne dzieło - książka z 1928 r. to „Poczta na Południe”. „Nocny lot” powstał trzy lata później, a jedna z jego najgłośniejszych książek, wyróżniona nagrodą Grand Prix Akademii Francuskiej, „Ziemia, planeta ludzi”, w 1939 r.

Podczas II wojny światowej Exupéry latał jako kapitan w jednym z dywizjonów rozpoznawczych Francji, wykonał też kilka lotów bojowych. Był ewakuowany do Algieru w czerwcu 1940, gdy Niemcy zajęły Francję. Powrócił do kraju po demobilizacji, by następnie pod koniec roku wyjechać do USA. Na emigracji zajmował się działalnością propagandową oraz literacką. W latach ’40 powstały m.in.: „Pilot wojenny” (1942), „List do zakładnika” (1943), „Mały Książę” (1943).

Mimo przekroczenia przepisowego wieku pilota bojowego, udało mu się zdobyć pozwolenie na pełnienie tej funkcji w latach 1943-1944. Podczas tej służby awansowano go do stopnia majora.

31 lipca 1944 r. wystartował w swój ostatni lot, do misji fotografowania wojsk niemieckich koło Lyonu, której nie udało mu się spełnić. Przyczyny jego śmierci (wskutek rozbicia samolotu) nie są do końca znane.