Maria Pawlikowska-Jasnorzewska „Nike” - interpretacja i analiza wiersza

„Nike” Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej to wiersz z tomu „Pocałunki”, który ukazał się w 1926 r. Ta miniatura poetycka liczy jedynie cztery wersy – jest więc utworem krótkim i ulotnym, a jej czytanie może przypominać tytułowy pocałunek.

Inspiracją dla poetki była rzeźba „Nike z Samotraki”. Jej powstanie datowane jest na II lub III w. p.n.e. Obecnie znajduje się w Paryżu, gdzie można oglądać ją w Luwrze. Najbardziej charakterystyczną cechą posągu są ucięte ręce oraz głowa. Jednak dzieło nadal prezentuje się wspaniale, a owo wybrakowanie w pewnym sensie czyni je jeszcze bardziej intrygującym.

Rzeźba jest dla poetki przyczynkiem do opisania odrzuconej miłości, która  staje się przez to kaleka, podobnie jak posąg. Jednak nie zostaje ona pokonana, nadal stara się wyciągnąć swoje urwane ręce. Porównanie do „Nike z Samotraki” pokazuje, jak silna jest kobieta i jej uczucia. Pomimo porażki potrafi nadal iść do przodu i wyciąga dłonie po więcej.

Warto zastanowić się nad wizją miłości w tym utworze. Stanowi ona największą wartość dla odrzuconej ukochanej. W jej imię krzywdy nie są straszne. Kobieta robi wszystko, żeby ponownie posmakować uczucia. Miłość też jest porównana do posągu. To uczucie, którego tak naprawdę nie da się zabić. Zawsze szuka ona miejsca i okazji, w której może się zrealizować.

Czy w tym kontekście Nike nadal jest boginią zwycięstwa? Moim zdaniem tak, ponieważ doskonale obrazuje towarzyszące uczuciom ludzkim wzloty i upadki. Przecież miłość nie ogranicza się do samych pięknych chwil. Jednak bez niej, przynajmniej w poetyckich wizjach Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, życie pozbawione jest sensu. Dlatego wciąż podziwiana – mimo że kaleka – Nike z Samotraki symbolizuje siłę i potęgę uczuć, samozaparcie, ale też pewien rodzaj obłąkańczego uporu, który popycha nas w otchłań, nie zważając na groźby.