Wisława Szymborska „Niektórzy lubią poezję” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór W. Szymborskiej „Niektórzy lubią poezję” napisany jest wierszem wolnym, bezrymowym. Składa się z trzech strof, z których każda rozpoczyna się jednym ze słów, stanowiących tytuł.
Wiersz opisuje stosunek odbiorców poezji do niej samej.

Strofa pierwsza - „Niektórzy” - zawęża grono odbiorców poezji, którzy faktycznie ją lubią. Szymborska wyklucza oczywiście poetów, a więc tych, którzy poezję tworzą. Poeci poezję lubią z założenia; gdyby tak nie było, nie byliby poetami. Wyklucza też uczniów szkół, którzy poezję lubić „muszą”. Autorka w ten sposób rozprawia się z pewnego rodzaju przymusem edukacji szkolnej, który nakazuje uczniom czytać poezję niejako „na siłę”, bez faktycznego zagłębiania się w jej istotę i rzeczywistego jej zrozumienia. Zdaje się, że takie podejście jest bezcelowe - poezja nie powinna przecież być nakazem.

W końcowej części pierwszej strofy autorka stwierdza, że ludzi lubiących poezję jest bardzo niewielu; liczbę tę określa sformułowaniem „będzie tych osób chyba dwie na tysiąc”.

Strofa druga - „Lubią” - podaje przykłady innych rzeczy, które „lubi się”. Szymborska wspomina o rzeczach codziennych, prozaicznych; o małych przyjemnościach codzienności, takich jak komplementy, głaskanie psa czy wygodny szalik. Czy jednak rzeczy te „lubimy” w ten sam sposób, w który „lubimy” poezję? Autorka przeciwstawia tu najprostsze dostępne człowiekowi powody do zadowolenia poezji - ta zaś dostarcza wrażeń zupełnie innego rodzaju. Czy więc można porównywać ją do rosołu z makaronem? Można przypuszczać, że porównanie to służy stwierdzeniu, iż tak naprawdę niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z tego, czym jest poezja, ergo: niewielu potrafi czerpać z niej przyjemność. Druga strofa wiersza konstytuuje, że miłośników poezji jest jeszcze mniej, niż możnaby sobie wyobrażać. Być może mniej, niż „dwie osoby na tysiac”.

Czym więc jest poezja? Odpowiedzią na to pytanie zajmuje się autorka w strofie trzeciej i ostatniej - „Poezję”. Odpowiedzią, która tak naprawdę odpowiedzią nie jest, bowiem jednoznaczna odpowiedź zwyczajnie nie istnieje. Poetka zdaje sobie z tego sprawę i nawet nie próbuje znaleźć rozwiązania tego problemu. Poezja jest, ale według Szymborskiej nie da się jej zdefiniować i może właśnie to stanowi o jej istocie i znaczeniu.