Cesarstwo i polityka zagraniczna Napoleona I Bonaparte

Napoleon I Bonaparte urodził się w 1769 r. jako syn korsykańskiego adwokata, był wybitnie uzdolnionym strategiem i wojskowym. Sam bardzo szybko rozpoczął karierę wojskową. W 1793 r. wstąpił do rewolucyjnej armii francuskiej. Zdobył silnie ufortyfikowany przez Anglików Tulon, za co został mianowany generałem brygady.

Po rewolucji francuskiej Napoleon pojawił się dopiero w 1796 r. jako dowódca armii francuskiej walczacej we Włoszech. Bezwzględną taktyką pokonał wojska austriackie i zmusił Austrię do zawarcia pokoju w 1797 r. w Campoformio. W 1799 dokonał zamachu stanu i objął rzady we Francji, przyjmujac tytuł pierwszego konsula.W maju 1804 r. senat nadał Napoleonowi tytuł cesarza. Ukoronowano go jako Napoleona I – wkrótce stał się on monarchą absolutnym.

Cesarstwo Napoleona I rosło w siłę i szybko stawało się zagrożeniem dla pozostałych mocarstw europejskich. Napoleon nie krył się ze swoją ekspansywną polityką zagraniczną i dążył do konfrontacji z sąsiadującymi mocarstwami. Podboje militarne, jakich dokonał na terenach Włoch i Nadrenii oraz polityka kolonialna zmusiał pozostałe mocarstwa europejskie do zawiązania koalicji antyfrancuskiej. W 1805 r. Rosja, Wielka Brytania, Austria, Szwecja i Królestwo Neapolu zawiązały trzecią koalicję....