Fronda parlamentarna we Francji w XVII wieku

Bunt parlamentarny we Francji, nazywany inaczej Frondą parlamentarną miał miejsce w latach 1648–1649. Początkiem Frondy był sprzeciw parlamentu paryskiego pod wodzą Pierre’a Broussela wobec podatków oraz ograniczaniu prawa rejestracji ustaw. Fronda domagała się, by zapewniono wolność osobistą i zniesiono intendentów królewskich.

Fronda objęła tereny Paryża i ościenne okolice, kilka prowincji.  Doszło do oblężenia Paryża, jednakże po dłuższych walkach opór Frondy upadł. W ostatecznym rozrachunku podpisano ugodę, układ kompromisowy w Rueil-Malmaison w 1649 roku.

Fronda okazała się ruchem politycznym całkowicie wymierzonym przeciwko rządom absolutnym Mazarina. Przeciwko dworowi królewskiemu wystąpiła arystokracja, szlachta rodowa, mieszczanie oraz plebs Paryża. Przyczyną buntu i powstania Frondy było nałożenie podatków, których wymóg był niezbędny do prowadzenia wojny z Habsburgami.

Historycy rozróżniają dwie frondy tamtych czasów – parlamentarną i książęcą. Druga Fronda zwana też młodą Frondą (1649–1653) była spiskiem arystokratycznym przeciwko władzy absolutnej. Udało się frondystom na jakiś czas zmusić kardynała Mazarina do opuszczenia Francji, jednakże z czasem siła frondy zmalała, umocniając tylko absolutyzm. Wielu historyków zaczyna dopatrywać się we Frondzie pierwszych oznak przedwstępnej ery późniejszej rewolucji francuskiej.