José Manuel Barosso - biografia, życiorys

José Manuel Durão Barroso (ur. 1956) – polityk portugalski, z wykształcenia prawnik. Pod przywództwem prezydenta Cavaco Silvy pełnił urząd ministra spraw zagranicznych, później (za rządów konserwatystów) został premierem Portugalii (do czerwca 2004) Od 1 listopada 2004 szef Komisji Europejskiej. 

Barroso ukończył Uniwersytet Lizboński i uniwersytet w Genewie (Institut européen de l'université de Genève). Później zajął się karierą naukową i został dziekanem wydziału stosunków międzynarodowych na portugalskim uniwersytecie w Lusiad.

Już od młodzieńczych lat zainteresowany polityką, był członkiem  maoistowskiego Rewolucyjnego Ruchu Portugalskiego Proletariatu. Stronnictwo to przyczyniło się do obalenia dyktatorskich rządów Salazara w Portugalii (Rewolucja Goździków, 1974) . Później Barosso zmienił swoje nastawienie polityczne oraz poglądy, wstępując do centro-lewicowego ugrupowania Partii Socjaldemokratycznej (1980). W roku 1999 został jej przewodniczącym. 

Kariera polityczna Barosso rozwijała się w bardzo szybkim tempie. W 1985 r. został mianowany doradcą sekretarza stanu ds. polityki zagranicznej, stając się jednym z najmłodszych polityków w rządzie.  Następnie został sekretarzem stanu ds. polityki i współpracy zagranicznej. 

Jego podstawowym założeniem były rozwiązania konfliktów na drodze pokojowej. Podjął próby zakończenia wojny domowej w Angoli (kiedyś kolonii portugalskiej) w latach 1990 i 1991. W roku 1992 został mianowany ministrem spraw zagranicznych, który to urząd sprawował przez trzy lata. W roku 2002 został wybrany na premiera. Pod jego przewodnictwem rząd Portugalii poparł interwencję zbrojną w Iraku, jak również zmienił politykę gospodarczą kraju (między innymi przez podniesienie podatku VAT). Gospodarka wciąż jednak znajdowała się w stanie dalekim od ideału, co spowodowało gwałtowny spadek poparcia Partii Socjaldemokratycznej i jej porażkę podczas wyborów do Parlamentu Europejskiego (2004). 

W roku 2005 został mianowany szefem Komisji Europejskiej jako „najmniej kontrowersyjny z kandydatów”. Zapowiedział, iż jego priorytetem jako przewodniczącego komisji będzie wzmocnienie Unii oraz jej polityki międzynarodowej. Jest również zwolennikiem współpracy narodów europejskich ze Stanami Zjednoczonymi.