Franciszek Dionizy Kniaźnin - biografia, życiorys

Franciszek Dionizy Kniaźnin urodził się 4 października 1750 roku w Witebsku. Artysta jest jednym z najwybitniejszych pisarzy okresu oświecenia.

Jako młodzieniec Kniaźnin został wysłany przez rodziców do jezuickiego kolegium. Placówka znajdowała się w rodzinnym mieście mężczyzny. W szkole tej uczniowie nie tylko zdobywali gruntowne wykształcenie, ale uczyli się dyscypliny i odpowiedzialności. Po zakończeniu szkoły Kniaźnin wstąpił do zakonu jezuitów. Było to w roku 1764. Jednocześnie pragnął nadal się rozwijać i doskonalić swoje umiejętności. Zdecydował się na studia wyższe. Uczył się wtedy w seminariach zakonnych – między innymi w Płocku, Słucku oraz Nieświeżu. Po zakończeniu edukacji objął stanowisko nauczyciela w kolegium warszawskim. Pracował tam przez kilka lat.

Po jakimś czasie artysta postanowił, iż powróci do stanu świeckiego. Kiedy już to zrobił, objął odpowiedzialne stanowisko sekretarza Adama Kazimierza Czartoryskiego. W latach 1781-1783 pracował również w Bibliotece Załuskich, nieco później dużo czasu spędził na dworze Czartoryskich. Można powiedzieć, że znajdował się wówczas w centrum świata politycznego i społecznego. Był szanowanym i poważanym obywatelem, z jego zdaniem liczyli się magnaci, a on chętnie pomagał im w podejmowaniu trudnych decyzji. Wszystko jednak zmieniło się, gdy na Polskę napadli rozbiorcy. Po drugim rozbiorze Kniaźnin zaczął podupadać na zdrowiu. Pogorszył się jego stan psychiczny, może artysta nie mógł sobie poradzić z trudną sytuacją w kraju. Wtedy też wycofał się z życia publicznego i razem z przyjacielem, który się nim opiekował, zamieszkał w spokojnej wsi Końskowoli.

Debiut literacki Franciszka Kniaźnina datuje się na rok 1776. Pisarz opublikował tom „Bajek”. Trzy lata później ukazały się „Erotyki”. Te dzieła pozwoliły mu zdobyć szacunek i sławę. Odbiorcy pozytywnie odebrali utwory artysty. W kolejnych latach Kniaźnin napisał także sporo wierszy. W latach 1781-1783 zostały opublikowane trzy tomy jego poezji. Pisywał ody, sielanki, pieśni i dramaty. Inspirację czerpał między innymi z nurtu, jakim był sentymentalizm. Kniaźnin stworzył rękopis, który zawierał wszystkie jego utwory.

Franciszek Kniaźnin zmarł 25 sierpnia 1807 roku w Końskowoli. Pod koniec życia jego stan, zarówno fizyczny, jak i psychiczny, znacznie się pogorszył. W ostatnich chwilach życia artyście towarzyszył Franciszek Zabłocki. W Końskowoli znajduje się pomnik nagrobny poświęcony pisarzowi.