Charles Baudelaire „Kwiaty zła” - świat przedstawiony w wierszach Baudelaire'a. Modernizm w literaturze - opracowanie

„Kwiaty zła” to tom poezji, którego autorem jest Charles Baudelaire. Wydany został w roku 1857. Jego pierwsze wydanie wzbudziło skandal i poruszyło opinię publiczną. Poeta został postawiony przed sądem za obrazę moralność i uczuć religijnych. Elementem kary było usunięcie z tomu sześciu wierszy, które wzbudzały najwięcej kontrowersji.

Świat przedstawiony w tomie epatuje brzydotą. Poeta ukazuje naturę człowieka, uprzedmiatawiając ją. Tak jest np. w wierszu „Padlina”. Piękny, spokojny dzień zmącony jest przez odnalezienie rozkładających się zwłok zwięrzęcis. Ukazany został rozkład ciała od jego biologicznej strony. Nie ma tu miejsca na eufemizmy. Słoneczny dzień przyśpiesza dodatkowo rozkład ciała. Wiersz pokazuje, że ludzie nie radzą sobie z umieraniem. Łamie społeczne tabu, pokazując nieboszczkę bez mogiły, zbezczeszczenie ciała jednego człowieka przez drugiego. Również natura ma w tym swój udział. Robaki profanują wnętrze trupa, muchy się nad nim zbierają, a pies czeka aby dobrać się do kości. Zgnilizna ciała może być metaforą „gnijącego” ducha. Poeta wielokrotnie ukazywał zepsucie człowieka, nurzanie się w grzechu. Upadek moralny przejawia się w przywołanym gwałcie, porzuceniu zwłok, ale również przystanięciu nad nimi i deliberowaniu nad własnym losem.

W świecie Baudelaire’a nie ma miejsca na współczucie, rozczulanie się nad bliźnim. Jest on za to pełny wewnętrznych lęków, które podobne są do złowieszczych stanów natury. Człowiek żyje w ciągłym strachu. Mimo to, że nie potrafi odnaleźć przyczyny tego irracjonalnego uczucia wytwarza sobie jego substytut. W sytuacji, kiedy realne zagrożenie nie istnieje on sam stwarza demony, zadaje sobie psychiczny ból. Odczuwa wszystkimi zmysłami ciemność, cierpienie, chłód. Otacza go złowieszczy nastrój, oddawany najczęściej za pomocą barw. Choć należałoby raczej powiedzieć – odcieni czerni i szarości. Na człowieka zewsząd czeka niebezpieczeństwo, a dzieje się tak dla tego, iż ludzie lubują się w czynieniu zła. Niektóre obrazy przedstawiane przez poetę, przywodzą na myśl sny paranoików, opętanych, cierpienie potępionych. Jest to świat zmetaforyzowany, wykreowany, ale istniejący obok rzeczywistości, a raczej na niej się zasadzający.

W utworach Baudelaire’a jest dużo kontrastów. Piękno i brzydota, śmierć i życie, Bóg i Szatan to tylko niewielka część przykładów, które można tu wymienić. Świadczy to o tym, że człowiek, którego poeta stwarza, targany jest sprzecznościami, różnymi emocjami. Nie jest w stanie poznać ontologicznej natury dobra i zła. Szuka po omacku, stawia fałszywe tezy. W tym świecie poeta  jest poszukiwaczem wiecznej prawdy. Niemożność jej odnalezienia powoduje frustrację.

Ludzie w świecie przedstawionym przez francuskiego poetę, zdają się nie pamiętać o śmierci. Bawią się beztrosko na „balu życia”. Autora przeraża fakt, że zapomniano o przemijaniu. On sam zdaje sobie z tego sprawę, jednakże ma nadzieję, że jako poeta będzie w nieco uprzywilejowanej pozycji.

Baudelaire dzieli świat na dwie części. Pierwsza z nich to góra. Związane są z nią zawsze pozytywne określenia. Jest miejscem, w którym znajduje się absolut. Zawsze pokazywana jest jako dobra, określana dodatnio. Tam znajduje się również poeta. Zawsze stara się piąć do góry. Ważna w twórczości artysty jest ów metafora „lotu ku górze”, unoszenia się, wzlotu. To, co znajduje się na ziemi zawsze jest złe, brudne, brzydkie. To właśnie na ziemi gniją ludzkie szczątki, poeta ściągnięty z nieba na dół przestaje tworzyć. Jest to miejsce pogrążone w ciemności i chaosie.

Poeta przedstawia nam świat, jako kolebkę grzechu, brzydoty i wszelkich uosobień zła.  Daje jednak nadzieję na zmianę. Poezja może zmienić świat. Jest niemalże jego boskim elementem.