Bajronizm - cechy charakterystyczne. Bajronizm w literaturze

Termin „bajronizm” został utworzony na bazie nazwiska najznakomitszego poety angielskiego romantyzmu - George’a Gordona Byrona. Odnosił się zarówno do niekonwencjonalnej biografii tego artysty, jak i rewolucyjnej dla całej epoki twórczości, która zdecydowanie zrywała z oświeceniowym modelem sztuki umiarkowanej i w pełni utylitarnej.

Byron urodził się w zubożałej rodzinie szlacheckiej, a od wczesnego dzieciństwa był wychowywany tylko przez matkę, jako kilkuletni chłopiec otrzymując tytuł szlachecki po zmarłym wuju. W 1805 roku wyjechał na studia do Cambridge, co zapoczątkowało okres burzliwych romansów, skandali obyczajowych z jego udziałem oraz licznych podróży po całej Europie, zapewniających mu sławę awanturnika i waganta. W 1816 roku przeniósł się do Genewy, później zamieszkał we Włoszech, gdzie jego niespokojny i ekscentryczny tryb życia budził bardziej zainteresowanie, niż zgorszenie, jakie pozostawił po sobie w Anglii. Równocześnie jednak powstawały jego wiekopomne dzieła: „Wędrówki Childe Harolda”, „Giaur”, „Więzień Chillonu”, „Mazeppa” oraz uważany za jedno z największych arcydzieł literatury światowej „Don Juan”. Cieszyły...