Józef Wybicki - biografia, życiorys

Józef Wybicki urodził się w 1747 r. w Będominie (Pomorze). Był synem szlachcica - Piotra Wybickiego (pełnił on funkcję asesora sądu ziemskiego) oraz Konstancji z Lniskich. Już w wieku sześciu lat trafił pod opiekę stryja - księdza Franciszka Wybickiego (proboszcza skarszewskiego). Mając osiem lat rozpoczął naukę w kolegium jezuickim w Starych Szkotach (okolice Gdańska).

W życiu publicznym zaistniał jako siedemnastolatek. Brał wtedy udział w ostatniej wolnej elekcji, a swój głos oddał na Stanisława Poniatowskiego. Trzy lata później został wybrany posłem na sejm. Jawnie protestował przeciwko coraz większym wpływom rosyjskim, co przypłacił koniecznością ukrywania się. Dołączył także do konfederacji barskiej. Dla jej uczestników szukał pomocy w Wiedniu i Berlinie. Te wydarzenia zamykają pierwszy etap jego życia.

Do Polski powrócił już po pierwszym rozbiorze. Postanowił usunąć się z życia politycznego i zajął się majątkiem rodzinnym. Wziął ślub z Kunegundą Drwęską (starszą o 17 lat). Jednak los nie sprzyjał świeżo upieczonym małżonkom. Już rok później został wdowcem. Stracił nie tylko żonę, ale także nienarodzone jeszcze dziecko. To traumatyczne przeżycie zadecydowało o tym, że Wybicki postanowił poświęcić się życiu politycznemu. Prędko zaczął brać udział w działaniach Komisji Edukacji Narodowej, a król mianował go szambelanem.

Kiedy osiągnął wiek trzydziestu lat, postanowił jeszcze raz spróbować szczęścia w życiu rodzinnym. Wziął kolejny ślub, tym razem z Esterą Wierusz - Kowalską (doczekał się z nią trzech synów), kupił wieś Manieczki pod Warszawą. Tam oddał się gospodarowaniu i swojej pasji, jaką była literatura. Jego dramaty nie zostały jednak docenione przez krytykę.

W latach osiemdziesiątych ponownie został wybrany posłem. Po uchwaleniu Konstytucji 3 maja został przedstawicielem miast wielkopolskich. Podążając śladem króla przystąpił do konfederacji targowickiej, czego, po upływie czasu, gorąco żałował. Dał temu wyraz w momencie powstania kościuszkowskiego. Właśnie wtedy stał się towarzyszem generała Dąbrowskiego. Za liczne zasługi naczelnik insurekcji mianował go generałem ziemiańskim województwa wielkopolskiego. Po klęsce powstania został skazany na śmierć. Był więc zmuszony opuścić ojczyznę. Udał się do Paryża, a następnie do Włoch, gdzie pomagał w formowaniu Legionów Polskich. W 1797r. napisał pieśń dla żołnierzy zebranych pod komendą generała Dąbrowskiego. Później stała się ona hymnem odrodzonej Polski.

Następnym etapem jego życia było działanie w stronnictwie skupionym wokół Napoleona. Brał udział w wyprawie na Moskwę, podczas której zajmował się zaopatrzeniem i szpitalem armii cesarskiej. Po 1815 (kongres wiedeński) zajął się tworzeniem Królestwa Polskiego. Jednak rozczarowany nieustannym łamaniem konstytucji postanowił ostatecznie wycofać się z życia politycznego. Zmarł 10.03.1822 r. w Manieczkach.

Obecnie Wybicki znany jest głównie jako autor słów hymnu narodowego. Mało kto ma świadomość, że człowiek ten na naprawdę długi okres czasu zbratał się z polem bitwy i zyskał tytuł generała.