Wyprawy krzyżowe w średniowieczu - krucjaty, przyczyny, skutki

Historia pełna jest zbrodni i krwi, ale nigdy wcześniej nie popełniono ich tak wiele, nie wylewano jej tak obficie, jak w czasach wojen religijnych między chrześcijanami a muzułmanami. Spór trwał blisko 200 lat.

Mianem krucjat (od łac. crux – krzyż) określa się akcje zbrojne, prowadzone przez średniowieczne rycerstwo lub gmin w celu walki z innowiercami. Wyprawy krzyżowe to ogólna nazwa siedmiu (niektórzy historycy podają, że ośmiu, wliczając dyplomatyczną wyprawę cesarza Fryderyka II Hohenstaufa do egipskiego sułtana Al-Kamila) krucjat, organizowanych między 1096 a 1270 r. n.e.

Dzieje Jerozolimy (Świętego Miasta) i trzech wielkich religii monoteistycznych były burzliwe i trudne. Władali nią Żydzi, Babilończycy oraz Grecy Aleksandra Wielkiego, Seleucydzi, Rzymianie, Persowie, Bizantyjczycy, Arabowie, a  od 1072 r. n.e., Seldżukidzi (Turcy Seldżuccy). Gdy w 1095 r., podczas synodu w Clermont, papież Urban II wezwał rycerstwo do wojny świętej w obronie Ziemi Świętej przed innowiercami. Mylnie (umyślnie czy nie – oto jedna z zagadek historii) zinterpretował apel cesarza Bizancjum Aleksego I Komnena, wzywającego europejskich najemników do walki z Seldżukidami, a nie o ogólną mobilizację chrześcijańskiej Europy przeciwko...