Konrad Mazowiecki - biografia, życiorys

Konrad Mazowiecki urodził się w roku 1187 (dopuszczalna jest również data 1188 rok). Jego ojcem był Kazimierz Sprawiedliwy, matką zaś - Helena Znojemska. Kiedy zmarł książę Kazimierz, Konrad i jego brat Leszek byli niepełnoletni i nie mogli samodzielnie sprawować władzy. Jak w takich sytuacjach bywało, nad królestwem sprawowała pieczę matka książąt, pełniąc rolę regentki. W pełnieniu tej funkcji pomagali jej biskup krakowski Gedka oraz wojewoda Mikołaj. W tym czasie do majątku należały księstwa krakowskie, mazowieckie oraz sandomierskie. Jeśli idzie o to pierwsze, to przejął je Mieszko Stary, dokonując zamiany za Kujawy.

Kiedy nadszedł czas, w którym książęta mogli samodzielnie sprawować władzę, ojcowizna została podzielona na dwie części. Konrad otrzymał Mazowsze oraz Kujawy. Kiedy potomek Kazimierza Sprawiedliwego zaczął sprawować rządy w swym księstwie, jedną z pierwszych decyzji, jaką podjął, było wsparcie Leszka Białego w walce. Pierwszy raz udzielił księciu pomocy w roku 1205, oraz trzy lata później w czasie walk prowadzonych na Wołyniu. 

Kolejnym przedsięwzięciem Konrada Mazowieckiego była misja chrystianizacji Prusów oraz Jaćwingów, którą rozpoczął w roku 1206. Wziął nawet udział w synodzie, który odbył się w roku 1212 w Mąkolnie. Sytuacja jednak zdawała się nie ulegać polepszeniu, mimo iż Konrad postarał się o to, aby członkowie zakonu cystersów przybyli szerzyć Słowo Boże wśród niewiernych. Książę musiał powziąć bardziej radykalne środki. Uzyskał od papiestwa pozwolenie na wyprawę do Prus. Tak oto w roku 1217 oraz 1218 odbyły się „krucjaty”. Ta droga również nie okazała się być skuteczną. Konrad miał do rozwiązania skomplikowany problem. Barbarzyńcy najeżdżali jego ziemie, a on musiał temu zaradzić. Skoro więc autorytet władz kościelnych nie przemówił do mieszkańców Prus, w roku 1222 Konrad, a także Henryk Brodaty i Leszek Biały wypowiedzieli wojnę poganom. Wyprawa nie przyniosła takich rezultatów, jakich spodziewał się książę. W takim przypadku, już rok później, postanowił ponowić atak. Tym razem korzyści były większe. Jednak w dalszym ciągu ani Konrad Mazowiecki ani inni książęta nie potrafili zapanować nad niewiernymi plemionami. Wzorem Węgier postanowili sprowadzić do Polski Krzyżaków, którzy mieli skutecznie zażegnać kryzys. Niestety książęta nie do końca poszli w ślady Węgrów, którzy w konsekwencji przepędzili zakon z własnego państwa. Pierwsi rycerze przybyli na ziemie należące do Konrada w roku 1229. W zamian za chęć niesienia pomocy otrzymali oni ziemię chełmińską. Pozostali członkowie zakonu przybyli do królestwa w roku 1230. Bardzo szybko okazało się, że rycerze zakonu przysporzą kłopotów. Mało tego, że napadli na Płock, to jeszcze sfałszowali dokument, rzekomo podpisany przez Konrada Mazowieckiego, który głosił, że ziemia chełmińska została im przekazana w wieczyste posiadanie. Sam papież uznał prawdziwość owego dokumentu i wyraził aprobatę wobec działań Konrada i członków zakonu. 

W roku 1227 zmarł Leszek Biały. To stwarzało Konradowi Mazowieckiem możliwość walki o ziemie krakowską. Choć książę krakowski zawarł umowę, zwaną układem o przeżycie, z Władysławem Laskonogim, Konrad chciał objąć opiekę nad nieletnim Bolesławem Wstydliwym i Grzymisławą. Po Laskonogim opiekę nad księciem i jego matką przejął Henryk Brodaty. Konrad Mazowiecki przez cały czas próbował przejąć tą część królestwa. Doszło nawet do tego, że w roku 1229 aresztował Henryka Brodatego, aby uniemożliwić mu piekę i sprawowanie władzy w Krakowie. W tym samym roku książę zajął Sandomierz, który również przeznaczony był dla Bolesława Wstydliwego. Po dwóch latach zrzekł się zdobyczy na rzecz jej prawowitych właścicieli. Nadal zależało mu jednak na Małopolsce. W roku 1233 uwięził Grzymisławę i Bolesława, których uwolnili członkowie rodu Gryfitów. W roku 1241 osiągnął swój cel, jednakże dwa lata później Wstydliwy odzyskał Małopolskę. Konrad Mazowiecki jeszcze kilkakrotnie starał się zagarnąć te ziemie dla siebie, jednak bez powodzenia.

Konrad Mazowiecki zmarł dnia 31 sierpnia 1247 roku.