Św. Faustyna Kowalska - życiorys, objawienia, patronat

Helena Kowalska przyszła na świat 25 sierpnia 1905 r. w Głogowcu (dzisiejsze województwo łódzkie) jako trzecie dziecko Stanisława Kowalskiego i Marianny z domu Babel. Jej rodzina była bardzo uboga (rodzice doczekali się aż dziesięciorga potomków), więc już od najmłodszych lat późniejsza święta musiała radzić sobie samodzielnie. Po ukończeniu zaledwie trzech lat edukacji, koniecznością stało się rzucenie szkoły – Helena udała się na służbę do zamożnych rodzin w Aleksandrowie i Łodzi.

Bardzo ważną rolę w życiu dorastającej dziewczyny odgrywał Bóg. Już przed pierwszą komunią świętą odczuwała ona silny głos powołania, jednak na skutek oporów ze strony rodziny próbowała go w sobie zagłuszyć. Dopiero gdy jej oczom ukazała się wizja cierpiącego Chrystusa (1925), Helena Kowalska postanowiła wstąpić do zakonu. Jej nowym domem okazało się Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. W zakonie przeżyła trzynaście lat, pełniąc rozmaite obowiązki w różnych stronach kraju (Warszawa, Płock, Kraków).

Wewnątrz duszy św. Faustyny, niedostępne dla oczu jej najbliższych, wciąż dojrzewało jej niesamowicie ważne powołanie. Wzorowo wypełniała ona wszystkie swoje obowiązki  i nic nie wskazywało na to, że dostępuje niezwykle silnych objawień. Zaczęła zapisywać je na polecenie swego spowiednika – ks. Michała Sopoćki – co dało początek dziełu jej życia, które znane jest jako „Dzienniczek”. To właśnie tam znajdują się informacje o kolejnych boskich nakazach i objawieniach, jakich dostąpiła św. Faustyna. Dnia 22 lutego 1931 r. ukazał się jej Jezus, który nakazał namalowanie obrazu Miłosierdzia Bożego (znanego jako „Jezu ufam Tobie”). Misja została wykonana trzy lata później, a objawienie uwiecznił na płótnie instruowany przez świętą Eugeniusz Kazimierski.

W międzyczasie Helena Kowalska doświadczyła innych wizji, które także związane były z kultem Miłosierdzia Bożego. Na ich skutek ustanowione zostało święto Miłosierdzia Bożego, obchodzone w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Św. Faustyna w swoich wizjach otrzymała także instrukcje dotyczące litanii do Miłosierdzia Bożego. W swoim „Dzienniczku” święta zamieściła informacje, że nabożeństwo to ma możliwość wypraszania wspaniałych łask dla odprawiających je (nawrócenie, śmierć w stanie łaski uświęcającej). Życie św. Faustyny było niezwykle mocno naznaczone mistycyzmem – posiadała ona dary bilokacji i proroctwa oraz umiejętność czytania w ludzkich myślach. Miała także ukryte stygmaty, co doskonale dowodzi jej szczególnie mocnej więzi z Bogiem.

Oprócz niezwykle silnych łask, św. Faustyna doświadczyła także olbrzymiego cierpienia podczas swego ziemskiego istnienia. Chorowała na przewlekłą gruźlicę płuc i układu pokarmowego. Chociaż nic nie wskazywało na to, że może wrócić do pełni sił, doznała cudownego uzdrowienia w kwietniu 1937 r. Wtedy odbyła kurację w Rabce-Zdroju, co miało przywrócić jej siły witalne. Niespełna półtora roku później – 5 października 1938 r. św. Faustyna zmarła. W ostatnich chwilach zachowała świadomość i nie lękała się śmierci, co podkreśla, jak wielką nadzieję pokładała w Bogu.

Święta Faustyna została pochowana na cmentarzu zakonnym w krakowskich Łagiewnikach. Natomiast w 1966 r. jej szczątki doczesne zostały przeniesione do kaplicy klasztornej. Już od 1947 r., kiedy ucichła wojenna pożoga, prymas kardynał Polski – August Hlond – nakazał zbieranie informacji o zmarłej, co miało być przyczynkiem do jej beatyfikacji. Proces ten urzeczywistnił się dopiero 18 kwietnia 1993 r., a kierował nim papież Jan Paweł II. Za cud, który jest niezbędny do wyniesienia na ołtarze, uznano fakt, iż siostra Faustyna Kowalska uzdrowiła kobietę chorą na obrzęk limfatyczny. Siedem lat później, także w kwietniu (30.04), miała miejsce kanonizacja błogosławionej Faustyny Kowalskiej. Uroczystości odbyły się w Krakowie i Rzymie, a prowadził je Jan Paweł II. Tym razem za cud uznano uzdrowienie polskiego księdza, który miał uszkodzoną lewą komorę serca. Tego samego dnia ustanowiono wspominane wcześniej święto Miłosierdzia Bożego.

Święta Faustyna Kowalska jest postacią niezwykle ważną dla katolicyzmu. Wiąże się z nią kult Miłosierdzia Bożego, czyli przymiotu uważanego za dopełnienie aktu stworzenia. Istotą nabożeństwa ustanowionego przez św. Faustynę jest nie tylko modlitwa, ale także bezwzględne zaufanie Bogu oraz dawanie świadectwa czynami spełnianymi wobec bliźnich.

Dniem upamiętniającym św. Faustynę Kowalską jest 5 października, czyli data jej śmierci. Jest to wspomnienie ogólne, czyli obchodzone w całym Kościele, bez względu  na granice administracyjne. Święta Orędowniczka Bożego Miłosierdzia jest także patronką Łodzi, którą ogłoszona została w 2005 r.

Kult Miłosierdzia Bożego jest niezwykle silny w obecnym świecie. Wystarczy wspomnieć, że do krakowskich Łagiewnik przybywa rocznie około miliona pielgrzymów z całego świata. Pięć sposobów wypraszania łask u Boga (koronka do Miłosierdzia Bożego, modlitwa przed świętym obrazem, modlitwa podczas Godziny Miłosierdzia, obchodzenie święta Miłosierdzia Bożego oraz świadczenie czynami i modlitwą), które święta Faustyna otrzymała w swoich wizjach, zmieniło życie wielu ludzi, dodając im nadziei i wiary w jego sens.