Adam Asnyk „Miejcie nadzieje” - interpretacja i analiza wiersza

Polski poeta Adam Asnyk debiutował w 1864 roku. Zarówno jego życie, jak i twórczość silnie naznaczone były wątkami patriotycznymi i narodowowyzwoleńczymi. Asnyk brał aktywny udział w walce przeciwko rosyjskiemu zaborcy, podczas Powstania styczniowego był członkiem Rządu Narodowego.  

W krąg poezji patriotycznej wpisuje się utwór „Miejcie nadzieje”. Wiersz jest przykładem liryki tyrtejskiej, a więc nawołującej do walki. Każda zwrotka wiersza rozpoczyna się rozkazem, imperatywem, począwszy od tytułowego „Miejcie nadzieję!”. Cechą charakterystyczną całego utworu jest paralelizm składniowy oparty na kontraście. W każdej strofie pojawia się bowiem kontrast-metafora ilustrujący wartość, o której mowa w każdej ze zwrotek. „Wątły kwiat” pokrywający „spróchniały pień” jest symbolem nadziei. Wiersz ma formę  zawołania, podmiot liryczny zwraca się w nim do zbiorowości, całego narodu. Sam podmiot również utożsamia się z ową zbiorowością, świadczy o tym forma „my” użyta w ostatniej strofie wiersza. Utwór traktuje o podstawowych wartościach, które od wieków charakterystyczne są dla mężczyzny-wojownika. 

Asnyk pisze więc przede wszystkim o odwadze, dumie, stałości i wytrwałości. Przedostatnia strofa wiersza jest szczególnie ważna: 

„Przestańmy własną pieścić się boleścią, 
Przestańmy ciągłym lamentem się poić: 
Kochać się w skargach jest rzeczą niewieścią, 
Mężom przystało w milczeniu się zbroić...”

Poeta dokonuje w niej głębokiej i krytycznej analizy polskiego społeczeństwa, które nurza się we własnej martyrologii zamiast otrząsnąć się po klęskach powstań. Asnyk upatrywał szansy na odzyskanie niepodległości nie tyle w walce zbrojnej, ile w przechowywaniu tradycji, polskości. Poeta pisze:

„Lecz nie przestajmy czcić świętości swoje 
I przechowywać ideałów czystość; 
Do nas należy dać im moc i zbroję, 
By z kraju marzeń przeszły w rzeczywistość”

Wiersz „Miejcie nadzieję” jest poetycką próbą wlania w naród otuchy i nadziei, obudzenia w nim ducha walki i wiary we własne zwycięstwo. Poeta odwołuje się do pierwotnych, podstawowych wartości, który powinny być ostoją dla zniewolonego narodu.