Biblia - „Przypowieść o siewcy” - interpretacja, przesłanie

„Przypowieść o siewcy” znalazła się w Ewangelii według św. Mateusza, została także powtórzona przez św. Łukasza. Chrystus miał wygłosić ją w czasie wędrówki w towarzystwie dwunastu Apostołów i kliku kobiet, które uwolnił od złych duchów.

Jej treścią jest przykład czterech ziaren, których los zależny jest od miejsca, na jakie padają. Pierwsze, które padło na drogę, zostało podeptane przez ludzi i rozdziobane przez ptaki. Drugie, które padło na skałę, uschło od palącego je słońca zaraz po zakwitnięciu. Trzecie padło między ciernie i zagubiło się w ich chaszczach, czwarte zaś padło na żyzną glebę, na której wyrosło, wydając plon stokrotny.

Chrystus tłumaczy później, iż owym metaforycznym ziarnem jest Słowo Boże, którego owoce są zależne od gruntu, na jaki rzucą je Jego siewcy. Ich praca polega na umiejętnym wyborze miejsca i czasu, w którym nauki pochodzące od Boga mają największą szansę na wydanie plonu w postaci zbawienia ludzkiej duszy. Są więc odpowiedzialni za to, by przygotować serca swoich słuchaczy tak, jak rolnik przygotowuje swoją ziemię przed zasianiem, później zaś pielęgnować kiełkujące ziarno i chronić przez czyhającymi ze wszech stron zagrożeniami.

Kolejne przykłady gruntu, na które pada upuszczone przez siewcę ziarno, odwołują się do czterech scenariuszy, jakie mogą pokierować losami Słowa Bożego w ludzkich sercach. Droga oznacza sytuację, w której Boże przykazania znajdują słuchaczy posłusznych, ale niewiele rozumiejących z udzielanych im nauk, dlatego prędzej, czy później wpuszczają oni do swoich serc szatana, który zabiera kiełkujące w nich ziarno tak, by nie mogli zostać zbawieni. Skała symbolizuje tych, u których wiara jest przyjmowana z ogromnym zapałem, ale nie ma solidnych podstaw, znika więc przy pierwszej okazji do grzechu. Ciernie odwołują się natomiast do rozmaitych trosk, bogactw i niskich przyjemności życiowych, w jakich człowiek wierzący gubi siebie samego i swą wiarę. Ziarno padające na żyzną glebę symbolizuje tych, co przyjęli Słowo pełnią serca i umysłu, a przez to prowadzą życie cnotliwe i bogobojne, które wydaje żyzne owoce miłości i dobra; te zaś prowadzą ich pewną drogą do życia wiecznego u boku wszechwiedzącego Boga Ojca.