Tadeusz Miciński - omówienie ogólne twórczości i kierunków jej rozwoju

Tadeusz Miciński wydał tylko jeden tom poezji - „W mroku gwiazd” (1902). Jego poezja jest poezją trudną ze względu na swoją hermetyczność. Jest utrzymana w bardzo ciemnej tonacji, często podszyta erotyzmem, pełna często bardzo zadziwiających zestawień oksymoronicznych.

Częstym tematem, podejmowanym przez Micińskiego w poezji jest religia i religijność. To bardzo charakterystyczne zjawisko doby Młodej Polski, w której duży nacisk kładziono na metafizykę. Poeta wplatał w swoje utwory również ideę satanizmu który studiował, zafascynowany ideą w myśl której świat został stworzony przez Szatana jako karykatura nieba. W tym tonie utrzymany jest utwór „Lucifer”.

Wiersze Micińskiego są jak gdyby obrazami wyjętymi wprost z duszy dekadenta. Obecne są w nich odwołania do przeszłości historycznej lub legend („Widma”, „Umarły świat”), lecz przedstawiona w nich rzeczywistość niewiele różni się od tej, która otacza poetę - przynajmniej nie w wymiarze  duchowym. Tak jak u schyłku wieku, tak w odległej przeszłości otaczała człowieka według Micińskiego atmosfera śmierci i rozkładu.

Widoczne jest negatywne nacechowanie budowanych przez poetę wizji. Kolory, których używa, są zawsze ciemne. Przoduje czerń, obok niej czerwień krwi („Droga mleczna”, „Wampir”).
Obecny w wierszach podmiot wydaje się tożsamy ze stereotypowym człowiekiem doby Młodej Polski. Mimo tego sama poezja Micińskiego przekracza granice swojej epoki, oscylując w kierunku nadrealizmu. Próby ukazania przez poetę wnętrza ludzkiej duszy zaowocowały utworami będącymi jak gdyby sekwencjami wizji, niemalże fantasmagorii, nierzadko niepołączonych ze sobą.

Podobnie jak poezja Micińskiego, jego proza i dramat są niezwykle nowatorskie. Również podszyte sadystycznym erotyzmem, w większym nawet stopniu niż poezja czerpią z sennych wizji.

Powieści („Nietota” 1910, „Xiądz Faust” 1913) pisane są niezwykłym językiem z pogranicza baśni i groteski. Utrzymane w konwencji spoza jakichkolwiek granic prawdopodobieństwa, powieści Micińskiego - jak  i cała jego twórczość - przede wszystkim starają się znaleźć odpowiedź na jątrzące umysł człowieka epoki pytanie o cel i sens ziemskiej egzystencji.

Dramaty, takie jak „Kniaź Patiomkin” (1906) czy „Bazylissa Teofanu” (1909) operują techniką teatralizacji marzenia sennego. Sam Miciński wiązał bardzo wielkie nadzieje z medium dramatu, nieustannie swoje utwory przerabiając i poprawiając. Niestety, do dziś mają one niewielkie grono zwolenników, choć sam autor uważany jest za jednego z najciekawszych twórców epoki.