Rimbaud „Samogłoski” - analiza i interpretacja utworu

Jean Arthur Rimbaud jest francuskim poetą żyjącym w XIX wieku. Rimbaud przekraczał istniejące konwencje i pytał w swoich utworach o granice wolności. Utwór „Samogłoski” pochodzi ze zbioru „Poezje”, wydanego w 1871 roku.  Pomysł poety jest bardzo oryginalny: pragnie on pokolorować samogłoski: „A czerń, E biel, I czerwień, U zieleń, O błękit” Dopasowanie konkretnych barw do głosek jest w wierszu odpowiednio uargumentowane. W utworze występują liczne środki poetyckiego wyrazu, tj. epitety: „włochaty gorset”, „pięknych warg”, „pokutniczy szał”, onomatopeja: „brzęczą w odorze”, metafory: „trąba niebiańska”, „w skórze uczonych czół bruzda alchemii głęboka”, wykrzyknienia: „fioletowy promieniu Jego Oka”.

Istnieje bardzo wiele różnych interpretacji wiersza Rimbauda. Jedna z nich jest związana z seksualnością kobiety – krytycy uważają, że opisana w wierszu dziewczyna była pierwszą kochanką Rimbauda. Idąc dalej tym tropem można rozszyfrować, że poszczególne litery odnoszą się do kolejnych części ciała kobiety; A to uda, E to piersi, I – usta, O – oko, U – kręcone włosy w blasku świec. Motywację takiego odczytania możemy znaleźć w samym tekście: np. samogłoska „e”, przywołująca kobiece piersi, jest opisana w następujący sposób: „E, blask pary, namiotów, lance w lodowej skale, biali królowie, dreszcz pod baldaszkami ukryty […]”, a głoskę „i”, której poeta przypisał usta, Rimbaud opisuje w następujący sposób: „kiedy śmieją się w gniewie lub pokutniczym szale”.

Wiersz „Śpiący w kotlinie” zapowiada nurt transmentalny w poezji, polegający na badaniu psychologicznej siły języka, który ma moc nazywania, dookreślania i tworzenia  rzeczywistości.