Stary Testament: Wędrówka do Ziemi Obiecanej - streszczenie i interpretacja opowieści biblijnej

Wędrówka do Ziemi Obiecanej trwać miała około czterdziestu lat. Jak jest napisane w Dekalogu Bóg to ten, który „wywiódł cię z ziemi egipskiej, z domu niewoli”. Wędrówkę tę poprzedzało wiele cudownych znaków boskich. Historia ta wiąże się z postacią Mojżesza. Przeżył on tylko dzięki temu, że jego matka włożył go do koszyka i puściła na wodę. Mojżesz został wychowany przez córkę faraona. Faraon był człowiekiem nieprzejednanym i wykorzystywał ponad miarę Izraelitów do najcięższej pracy fizycznej. Izraelici pracowali dzień i noc.

Aby zmienić ten stan rzeczy, Bóg postanowił wybrać Mojżesza na nowego przywódcę Izraelitów i uczynić go tym, który poprowadzi ich do Ziemi Obiecanej - Kanaanu. Ukazał mu się wtedy pod postacią krzewu gorejącego. Mojżesz z początku nie chciał podjąć się zadania, jednak uzbrojony w słowo boże, zażądał od faraona wolności dla upokarzanego i poniewieranego narodu.

Faraon odmówił, wówczas to Egipt nawiedziło dziesięć plag: przemienienie wody w krew (niezdatna do picia woda miała kolor krwistej czerwieni, nie można było jej pić, ani wykorzystywać do sporządzania innego rodzaju posiłków), nadesłanie żab (mogły to być również gady charakterystyczne dla tamtych warunków klimatycznych), komarów (przenosiły choroby), much, śmierć bydła, wrzody, grad, szarańczę (nawiedziła cały Egipt, zjadała wszystko, co stanęło na jej drodze), nieprzeniknione ciemności (nie wzeszło słońce i nie nadszedł nowy dzień).

Ostatnią plagą egipską była śmierć synów pierworodnych w każdym domu nieoznaczonym krwią baranka (Bóg nakazał, aby ci, którzy w niego wierzą, zabili baranka i jego krwią oznaczyli drzwi swoich domostw. Po zmierzchu ulicami Egiptu miał przechodzić Anioł Śmierci, który zabierał synów pierworodnych). Faraon nie zastosował się do wskazówek Mojżesza, dlatego Anioł Śmierci zabrał także ukochanego syna władcy. Po śmierci swojego pierworodnego, faraon wreszcie pozwolił Mojżeszowi na wyprowadzenie Izraelitów z Egiptu. 

Jednak zanim zdążyli oni dojść do Morza Czerwonego, faraon wysłał za nimi pościg. Mojżesz uniósł laskę na wezwanie Boga i pod tym rozkazem wody Morza Czerwonego rozstąpiły się w taki sposób, że lud mógł spokojnie przejść na drugą stronę, podczas gdy wojska faraona zostały tymi wodami całkowicie zatopione, nie dają im żadnej nadziei na uratowanie się. 

Kolejnym przystankiem w wędrówce do Ziemi Obiecanej była pustynia Szur. Tam Bóg po raz kolejny pokazał swoją moc, przemieniając wodę gorzką w wodę słodką. Następnym przystankiem była Góra Synaj, gdzie Mojżesz otrzymał od Boga dwie kamienne tablice z wyrytymi na nich dziesięcioma przykazaniami bożymi zwanymi „Dekalogiem”. To w tamtym miejscu doszło do zawarcia przymierza pomiędzy Bogiem a narodem wybranym. W międzyczasie Izraelici zaczęli czcić bóstwo pod postacią złotego byka. Zostali za to surowo ukarani przez Mojżęsza. Wielokrotnie w czasie całej podróży lud szeptał przeciwko Bogu. Za każdym razem bunt był ostro tępiony przez Boga. Dlatego też zostali oni skazani na czterdziestoletnią tułaczkę. To nie oni, a ich potomkowie mieli dostąpić zaszczytu życia w Ziemi Obiecanej. 

Całą drogę ich jedynym pożywieniem była manna spadająca z nieba oraz woda. W czasie wędrówki Bóg został poddany próbie przez Mojżesza. Spełnił jego prośbę, ale zapowiedział mu, że chociaż doprowadzi naród wybrany do Ziemi Obiecanej, to sam nie będzie miał do niej prawa wstępu. Tak też się stało. Mojżesz umarł w wieku około stu dwudziestu lat i Ziemię Obiecaną widział jedynie z daleka. Jego następcą został Jozue. On wprowadził lud do Kanaanu.