Władysław Grabski - biografia, życiorys

Władysław Grabski to polski polityk i historyk, autor reformy walutowej. Był ministrem skarbu i dwukrotnym premierem II RP. Był znany jako działacz społeczny i niepodległościowy, członek Komitetu Narodowego Polskiego oraz Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji.

Był ministrem rolnictwa i dóbr koronnych, posłem partii Związku Ludowo-Narodowego. Od 23 czerwca do 24 lipca 1920 i od 19 grudnia 1923 do 14 listopada 1925 był premierem rządu. Ponadto, Grabski był rektorem Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. 

Grabski urodził się w rodzinie szlacheckiej, herbu Pomian 7 lipca 1874 roku. Od 1883 do 1892 Władysław Grabski był uczniem V Gimnazjum Filologicznego w Warszawie. W okresie lat młodzieńczych Grabski był związany z ruchem socjalistycznym.

W latach 1892–1897 studiował na Sorbonie w Paryżu historię i nauki polityczne. W Halle chodził na wykłady z rolnictwa. Po powrocie do Polski zamieszkał w rodzinnym Borowie. Zajmował się działalnością w zakresie wsi, m.in. założył pod Kutnem rolniczą stację doświadczalną, w Bocheniu pod Łowiczem założył kółko rolnicze oraz pierwszą spółdzielnię mleczarską w Polsce.

Prowadził Towarzystwo Melioracyjne w Warszawie. Następnie został uwięziony przez władze carskie. Został posłem do Dumy rosyjskiej z ramienia Narodowej Demokracji. Był wiceprezesem Centralnego Towarzystwa Rolniczego. W okresie 1904–1922 związany był z obozem narodowym. 13 grudnia 1919 został członkiem rządu Leopolda Skulskiego, gdzie zajął stanowisko ministra skarbu. 

W 1920 roku został premierem, podjął reformę rolną i pragnął powołać bank emisyjny. Brał czynny udział w konferencji w Spa w 1920 roku. A w czasie wojny z bolszewikami piastował urząd ministra skarbu. Był twórcą reformy skarbowej, która miała na celu powstanie prywatnego, niezależnego Banku Polskiego. 

Plan Grabskiego dotyczył wymiany waluty – marki polskiej na złoty. Plan stabilizacyjny doprowadził do zwalczenia kryzysu i hiperinflacji. W 1925 roku podał się do dymisji i zajął się pozycją naukową w SGGW. Został rektorem (1926–1928) i założył Instytut Socjologii Wsi.