Śmierć awangardy - sztuka drugiej połowy XX wieku

Pod koniec XIX wieku i na początku wieku XX artyści szczególnie mocno próbowali zerwać z przeszłością, wyzwolić się z ram i schematów, od zawsze narzucanych w akademiach, w sztuce głównego nurtu. Nowatorstwo, eksperymenty formalne, przekraczanie kolejnych granic stały się wyznacznikami wartości twórcy i jego dzieła.

Ogół tendencji i kierunków w sztuce XX wieku, a szczególnie pierwszej jego połowy nazwano awangardą. Twórcy tego okresu gardzili sztuką wcześniejszą, konwencjami realistycznymi i naturalistycznymi. Zarzucając sztuce wcześniejszej utratę związku z życiem autentycznym, pragnęli tworzyć dzieła oddające kształt przemian społecznych, ale też i technologicznych. Wśród nurtów awangardy można wymienić: futuryzm, ekspresjonizm, dadaizm, kubizm, nadrealizm, czy konstruktywizm. Mieszały się przy tym przeciwstawne sobie nastroje, wysoko ceniono eksperyment i nade wszystko – nowatorstwo.

Sytuacja uległa zmianie po II wojnie światowej. Wiara w postęp, wiara w człowieka i cywilizację załamały się. Ogłoszono potrzebę dekonstrukcji, a sztuka, w klasycznym rozumieniu tego pojęcia, nie była już możliwa. Niedługo potem ogłoszono śmierć awangardy. Być może zbyt pochopnie. Nie znikła ona, raczej...