Polacy na frontach II wojny światowej - bitwy, kampanie. Opracowanie zagadnienia

Klęska kampanii wrześniowej nie wyznaczyła kresu walki Polaków w na froncie II wojny światowej. Żołnierze, którym udało się wydostać poza granicę zajmowanej Polski brali czynny udział w licznych walkach z nazistami. Realizowali tym samym program polskiego rządu na emigracji, który zakładał, że odbudowa państwa zależna jest od naszego wkładu w pokonanie hitlerowskich Niemiec.

Pierwsze jednostki nowotworzonej armii rzucone zostały do walki już w roku 1940. W walkach o norweski Narwik uczestniczyła, należąca do brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego, Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich pod dowództwem gen. Szyszko-Bohusza. W kampanii francuskiej natomiast czynny udział brały 1 Dywizja Grenadierów generała Bronisława Ducha, 2 Dywizja Strzelców Pieszych gen. Bronisława Prugar-Ketlinga oraz 10 Brygada Kawalerii Pancernej gen. Stanisława Maczka. Również polscy lotnicy uczestniczyli w walkach na terenie Francji (eskadra Montpellier) oraz w bitwie o Anglię (dywizjony 300, 301, 302, 303). Zwłaszcza sukcesy tych ostatnich były mocno podkreślane przez dowódców wojsk alianckich. W roku 1940 utworzona została również Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich, która w grudniu następnego roku, pod dowództwem Stanisława Kopańskiego, zajęła w Afryce północnej twierdzę Tobruk.

Rok 1941 przyniósł podpisanie umowy polsko-radzieckiej, na mocy której powstać miała armia Polska utworzona przez wziętych do niewoli w roku 1939. Armia ta, choć organizacyjnie i personalnie była podporządkowana Naczelnemu Wodzowi Wojska Polskiego, to pod względem operacyjnym uzależniona była od dowództwa ZSRR. Już jednak w trakcie tworzenia armii wyszło na jaw wiele problemów. Zgłosiła się ogromna ilość ochotników, w tym kobiet i dzieci, jednak nie stawiła się wyższa kadra oficerska więziona w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Ponadto ZSRR nie wywiązywało się z zawartych umów tłumacząc się brakami w sprzęcie i wyżywieniu. Ostatecznie uzgodniono, że armia, którą dowodził gen. Anders, ewakuowana zostanie na Bliski Wschód i tam wzmocni siły alianckie.

2 Korpus (uformowany IX 1942) dotarł w roku 1943 do Włoch. Tam swoje pierwsze walki stoczył pod Sangro, aby zostać przerzuconym w rejon masywu górskiego Monte Cassino. Terenu, ze względu na strategiczne położenie, niezwykle istotnego dla obydwu walczących stron. W walkach o wzgórze siły alianckie ponosiły ogromne straty w ludziach. Nie pomogło również bombardowanie dokonane przez lotnictwo; ruiny klasztoru znajdującego się na wzgórzu okazały się bowiem znakomitymi fortyfikacjami. Dopiero kwietniowa ofensywa 2 Korpusu doprowadziła do zdobycia Monte Cassino. Sukces strony polskiej okupiony został prawie tysiącem ofiar i kolejnymi 3 tysiącami rannych. Nie był to jednak koniec walk Polaków. Armia Andersa m.in. zdobyła jeszcze Anconę (18 VII 1944) oraz brała udział w walkach o Bolonię. Ostatecznie, w roku 1945, część żołnierzy zaczęła powracać do kraju. Dwa lata później Korpus został oficjalnie rozwiązany.

Dywizja Pancerna Stanisława Maczka powróciła na zachodni w roku 1944. Jej zadaniem było przełamanie obrony niemieckiej w rejonie Falaise. Niezwykle krwawe walki, w trakcie których główne uderzenie niemieckie odparte zostało przez Polaków, zakończyły się zwycięstwem a dywizja Maczka brała jeszcze udział w walkach o Bredę, Ypres i Gandawę.

Polacy, pomimo iż doznali druzgocącej porażki w roku 1939, nie zamierzali zaprzestać walki. Wszędzie, gdzie polscy żołnierze zostali posłani, walczyli z niezrównaną odwagą, licząc, że ofiary, które ponoszą ostatecznie przyczynią się do uratowania rodzimego kraju z rąk okupantów.