Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
unikalne i sprawdzone wypracowania

Wojna z Rosją (1831) - przyczyny, skutki, przebieg

Nocą z 29 na 30 listopada 1830 roku spiskowcy postanowili uderzyć. Ich celem był Konstanty. Zaatakowano Belweder, ale zamach na Konstantego się nie powiódł. Wielki książę uciekł i przyjął postawę wyczekującą. Nie rzucił swych oddziałów przeciwko Polakom, mówiąc, że to ich sprawa i że oni sami muszą się z nią uporać. Wydawało się, że ma rację, bowiem po nocy listopadowej zapanowała wśród powstańców bezsilność, a władza przeszła w ręce tych, którzy byli powstaniu przeciwni.

3 grudnia 1830 roku powstał Rząd Tymczasowy. W jego skład wchodzili: Adam Czartoryski, Ksawery Drucki-Lubecki, Julian Niemcewicz, Joachim Lelewel oraz Józef Wybicki. Rząd oddał dowództwo w ręce Józefa Chłopickiego, który nie będąc nigdy za powstaniem, 5 grudnia został dyktatorem. Konstanty wciąż czekał, ale car był przeciwny jego taktyce. Wysłał mu list, w którym pisał, że albo Rosja, albo Polska i rozpoczął zbrojenia. Decyzję przyspieszył fakt, dokonania detronizacji cara (25 stycznia 1831). Wojna roku 1831 rozpoczęła się 5 lutego, kiedy to Iwan Dybicz przekroczył granicę. Po stronie polskiej funkcję wodza naczelnego sprawowali kolejno: Michał Radziwiłł, Jan Skrzynecki oraz Henryk Dembiński. Z ważniejszych wydarzeń należy wymienić bitwy: zwycięską dla Polaków pod Stoczkiem, 14 lutego 1831; 25 lutego - pod Grochowem, gdzie po obu stronach straty były wysokie i trudno bitwę uznać za rozstrzygniętą; 30 marca pod Wawrem oraz 31 marca - Dębie Wielkie. Sukces należał do Polaków, a to dzięki gen. Ignacemu Prądzyńskiemu. Następne zwycięstwo miało miejsce 10 kwietnia pod Iganiami - ponowny sukces Prądzyńskiego. Porażka przyszła dopiero z dniem 26 maja i bitwą pod Ostrołęką. Iwan Dybicz rozgromił wojska dowodzone przez Jana Skrzyneckiego, a od totalnej klęski uratował generała Józef Bem. Ostrołęka była punktem zwrotnym - zdecydowaną kontrolę sytuacji przejęli Rosjanie.

Po śmierci Iwana Dybicza (zmarł na cholerę) dowództwo objął Iwan Paskiewicz. Jednym z ostatnich bastionów powstańców była Warszawa. Skapitulowała w nocy z 7 na 8 września 1831 roku (sławna stała się śmierć Józefa Sowińskiego, generała reduty numer 54). 21 października kapitulację złożyła Zamość. Tak oto powstanie chyliło ku końcowi, a wojna z Rosją roku 1831 zakończyła się porażką Polaków.

Powstanie nie było dobrze przygotowane. Przyczyna porażki tkwiła nie w przewadze wojsk rosyjskich (często armia rosyjska była mniej liczna). Dodatkowo warto zauważyć, że Polacy walczyli na dobrze im znanym terenie, a wojska rosyjskie mogły być pokonane chociażby przez głód. Polska poniosła porażkę, ponieważ nie było porozumienia między samymi Polakami. Za powstaniem nie opowiedzieli się przywódcy. Przystąpili do niego, bowiem zostali postawieni przed faktem dokonanym, ale ich działania często charakteryzowała opieszałość. Było to również powstanie szlacheckie, więc nie przyłączyły się do niego inne warstwy społeczne. Rozumiała to doskonale Rosja, a zwłaszcza Konstanty, w roku 1830 przyjmując postawę wyczekującą. Z punktu widzenia strategicznego błędem było to, że noc listopadowa nie przyniosła ze sobą śmierci Konstantego. Wówczas nie byłoby już odwrotu. Tak się jednak nie stało, więc dowódcy na przemian prowadzili walki, to znów negocjowali z carem.

Podobne wypracowania do Wojna z Rosją (1831) - przyczyny, skutki, przebieg