Motyw piekła w literaturze różnych epok

Piekło tradycyjnie wyobrażane jest jako ponura kraina, do której trafiają grzesznicy po swojej śmierci. Według różnych wersji miało być ono zamieszkiwane przez diabłów, którzy skazywali znajdujących się tam ludzi na wieczne męki. Jednak literatura nie ogranicza się do popularnych kotłów ze smołą i wiecznie palącego się ognia.

Starogreckim piekłem był Hades, czyli podziemna kraina, gdzie trafiali ludzie po śmierci. W mitologii greckiej ogólną regułę zawsze potwierdzają liczne wyjątki, dlatego osoba, która zawitała do piekieł mogła je równie dobrze opuścić, np. tak się stało w przypadku Orfeusza, który zdecydował się na zejście do krainy umarłych w celu odzyskania ukochanej Eurydyki, czego jednak nie dokonał. Innym przykładem może być Herakles, który w ramach jednej ze swoich prac musiał zejść do Hadesu i uwolnić trzygłowego potwora - Cerbera.

Także w „Eneidzie” występuje motyw zejścia do piekieł, a więc katabazy. Wergiliusz opisuje zejście głównego bohatera - Eneasza do piekieł po rady dotyczące jego dalszej podróży.

Jednym z najsłynniejszych wyobrażeń piekła jest to opisane w „Boskiej komedii” Dantego. Wielkie dzieło składa się z trzech części...