Mark Twain „Pamiętniki Adama i Ewy” - sens ludzkiego życia na podstawie powieści. Opracowanie

Każdy z nas widzi sens własnego życia w czymś innym - dla jednych jest nim praca, dla innych rodzina, dla jeszcze innych podróżowanie, ciągłe poznawanie nowych obszarów wiedzy i nieustanne samodoskonalenie się. Nie można więc jednoznacznie i arbitralnie stwierdzić co jest celem życia ogółu ludzkości, możemy jednak zauważyć pewne dążenia wspólne dla jej większości.

Mark Twain podjął rozmyślania nad tym tematem w mikropowieści zatytułowanej „Pamiętniki Adama i Ewy”. Przeprowadził tutaj wnikliwą analizę różnic dzielących świat mężczyzn od świata kobiet, zauważając, iż właśnie te różnice są czynnikiem, który najbardziej fascynuje i przyciąga do siebie przedstawicieli obu płci. Bohaterowie i jednocześnie narratorzy tekstu zostali ustylizowani na Pierwszych Ludzi, dzięki czemu ich przemyślenia nabrały niejako rangi pierwszej, zasadniczej dla całej ludzkości polemiki na temat najwyższych wartości w ludzkim życiu.

Dla Adama pierwotnie wartością najwyższą jest praca, a także odkrywanie nowostworzonego świata i czynienie go sobie poddanym. Dlatego też wtargnięcie w ów porządek Ewy - stworzenia wymykającego się jego systematyzacji - zdaje się początkowo katastrofą i stale gna mężczyznę do ucieczki w świat samotni. Ewa tymczasem od samego początku swojego istnienia pragnie nie tylko poznania otaczającego ją świata, ale również jego poprawy, do której dąży za pomocą przerabiania na własną modłę drobnych szczegółów, nadawania nowych nazw miejscom i stworzeniom, jak również poprzez poetyzację całej przestrzeni we własnych oczach, nadanie jej charakteru zmysłowości, bajkowości i magii. Kobieta roztacza nad danym jej światem czułą opiekę, przygarniając rozmaite zwierzęta, jak i troszcząc się o samego Adama, sensem jej istnienia od samego początku jest więc niesienie pomocy innym i ulepszanie ich życia.

Adam stosuje się do nakazów i zakazów Boga w sposób nieco bezmyślny, nie wykazując ciekawości wobec tego, co wykracza poza daną mu prymarnie percepcję, dlatego to Ewa zerwie owoc z drzewa poznania dobra i zła, biorąc na siebie odpowiedzialność za sięgnięcie po wolną wolę, która jednocześnie wygnała pierwszych ludzi z Raju. Dla kobiety możliwość decydowania o sobie i urządzania własnego życia wedle swoich przekonań okazała się wobec tego ważniejsza niż wygoda rozumiana jako beztroska bezmyślności i ślepego posłuszeństwa. Sensem życia dla Ewy zdaje się więc możliwość stanowienia o sobie, nawet jeśli ma być ona okupiona cierpieniem i śmiercią.

Mężczyzna zrozumie motywację swojej towarzyszki dopiero po latach, potrafiąc już z perspektywy czasu dokonać bilansu pozytywnych i negatywnych stron wygnania z Arkadii. Dopiero wtedy miał okazję doznać czym jest opieka i towarzystwo drugiej osoby, jak również poczuć słodycz świadomości, iż jest się kimś ważnym i potrzebnym dla niej. Dzięki wygnaniu Adam poznał blaski i cienie ojcostwa, odnosząc na tym polu porażki, ale również ciesząc się z wielu wspaniałych chwil, których pewnie nie zasmakowałby nie zdając sobie sprawy z ich ulotności. Oboje podsumowują więc swoje dzienniki podobnie - odnajdują swój osobisty Raj, a więc sens własnego istnienia, w miłości do innego człowieka i otrzymywaniu jej w zamian. Tę tezę nie raz powtórzy Biblia, która stała się inspiracją dla powieści Twaina, trudno też nie zgodzić się z nią przez wzgląd na obserwacje zwykłych ludzi i ich codziennego życia: miłość rozświetla twarze i poszerza uśmiechy, czyniąc wszelkie problemy drobnostkami. Bliskość ukochanych ludzi i ich wsparcie nadaje naszemu życiu sensu nawet wtedy, gdy przeciwności losu zaczynają go przysłaniać.