Impresjonizm w literaturze i sztuce polskiej - omów temat na podstawie wybranych dzieł literatury i sztuki

Impresjonizm (franc. impressionisme, czyli wrażenie) to kierunek literacki charakterystyczny dla II połowy XIX w. Jego podstawowym postulatem była rejestracja nawet najmniej trwałych wrażeń. W prozie prowadził do fragmentaryczności kompozycji i subiektywizacji narracji. W poezji natomiast impresjonizm łączył się najczęściej z symbolizmem. Zmierzał do utrwalenia specyficznego, ulotnego nastroju, a sam utwór przepełniony był liryzmem, emocjonalizmem. Twórcy bardzo często stosowali synestezje, onomatopeje, metafory, by oddziaływać skuteczniej na zmysły odbiorcy, posługiwali się plamami barwnymi, rekonstruowali dźwięki, zapachy.

Do polskich impresjonistów możemy zaliczyć m.in.: W. Reymonta, S. Żeromskiego, W. Berenta, K. Przerwę-Tetmajera, L. Staffa czy J. Kasprowicza. Ten ostatni w swoim syklu czterech sonetów pt.: ,,Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach” sięga wyraźnie po poetykę impresjonizmu. Przedstawia pejzaż górski w czterech odsłonach, w różnych porach dnia. Stosuje plamy barwne (np. ,,pawiookie stawy”, ,,krwawy pąs róży”), wyrazy dźwiękonaśladowcze (,,świstak świszcze”), rejestruje głosy natury np. (,,echowe grania”), stosuje liczne czasowniki podkreślające ruch, niepokój...