Julian Tuwim - biografia. Cechy poezji Tuwima

Julian Tuwim był polskim poetą, autorem piosenek i tekstów kabaretowych, jednym z najważniejszych polskich twórców w dwudziestoleciu międzywojennym. Przyszły poeta urodził się w 1894 roku w Łodzi i tam chodził do szkoły. Wtedy powstają pierwsze utwory Tuwima. W 1916 roku przenosi się do Warszawy, zaczyna studia filozoficzne, które porzuca, by poświęcić się twórczości poetyckiej. Wielkim rozgłosem cieszy się wydany w 1918 roku wiersz „Wiosna-dytyramb”, wywołując skandal wśród czytelników. Tuwim pisze o biologicznej stronie ludzkiego życia, kierowaniu się popędami, zaspokajaniu żądz. To widzenie natury ludzkiej, bliskie starożytnym; nieprzypadkowe jest odwołanie do Dionizosa, poświęconych mu świąt (tzw. dionizje) i twórczości starożytnej.

Tuwim szybko dołącza się do, a potem staje się jednym z filarów, grupy poetyckiej Skamander. Nazwa nawiązuje do mitologii starożytnej. Grupa poetów związanych z pismem „Pro Arte” zakłada kawiarnię literacką Pod Pikadorem, gdzie wygłasza swoje wiersze, odbywają się tam też występy sceniczne i prezentacja skeczy.

Wczesna twórczość poety obrazuje zachwyt i optymizm. Utwory takie jak „Ranyjulek” czy „Do krytyków” wypełnia język potoczny, wyraźna ekspresja, opis najprostszych czynności – jazda tramwajem, włóczenie się po ulicach – to właśnie sposoby na wyrażenie zauroczenia życiem. Tuwim jest nie tylko utalentowanym poetą – interesuje się językami obcymi, uczy się esperanto, przekłada na ten język twórczość Staffa czy Słowackiego. Tworzy także wiersze dla dzieci: „Pan Hilary”, „Ptasie radio”, „Bambo”, „Lokomotywa”. Ten ostatni utwór to prawdziwe mistrzostwo, zachwycają się nim nie tylko najmłodsi – poeta, dobierając odpowiednie słowa, doskonale naśladuje dźwięki wydawane przez lokomotywę.

Najlepszy okres twórczości poety to koniec lat dwudziestych i lata trzydzieste. Witalność i radość życia, widoczna w pierwszych utworach, powoli ustępuje miejsca refleksji i zadumie. Można stwierdzić, że to, co kiedyś tak bawiło poetę i było dla niego inspiracją, teraz go nudzi i drażni. Ludzie opisani w wierszu „Mieszkańcy” to złośliwe, beznadziejne i tępe istoty, egzystujące tylko po to, by narzekać. Podobnie „Bal w operze” – ostra satyra na sferę polityki, władzy, tak zwane elity. To, co zachwycało młodego Tuwima, w dojrzalszym wieku go irytuje. Podsumowaniem drogi twórczej jest poemat dygresyjny „Kwiaty polskie”, w którym poeta, na kanwie banalnej historii z przełomu wieków, opowiada o swoich wspomnieniach i buduje nieskończone dygresje.

Ważnym elementem w twórczości poety jest nawiązanie do klasyki poetyckiej. Po eksperymentach z językiem, wprowadzaniu do poezji nowych słów, Tuwim oddaje hołd swoim poetyckim poprzednikom, szczególne Janowi Kochanowskiemu. Tradycyjny sposób budowania wierszy, tradycyjną funkcję twórczości uważa poeta za niepodważalną. Takie przesłanie ma utwór „Rzecz czarnoleska”.

W czasie II wojny Julian Tuwim przebywał na emigracji – najpierw we Francji, potem w Brazylii i Stanach Zjednoczonych. To właśnie tam zajmował się pisaniem „Kwiatów polskich”. Do kraju wrócił w 1946 roku, nie ukrywając swoich sympatii dla zmieniającego się ustroju Polski i coraz większej zależności naszego kraju od ZSRR. W związku z tym został potraktowany przez władze bardzo łaskawie. W owym czasie już niewiele pisał, zajmował się zbieraniem ciekawostek literackich. Zmarł nagle zimą 1953 roku, w czasie pobytu w Zakopanem.