Ewangelia św. Jana - Charakterystyka i znaczenie Ewangelii św. Jana

Ewangelia według świętego Jana jest jedną z czterech Ewangelii Nowego Testamentu (poza nią są jeszcze ewangelie według Marka, Mateusza i Łukasza). Powstała ona najpóźniej ze wszystkich czterech i tradycyjnie umieszczana jest jako czwarta z kolei w Nowym Testamencie. Jako jedyna z nich nie jest tak zwaną ewangelią synoptyczną (tj. taką, która ma wiele informacji wspólnych z pozostałymi).

Ewangelię Jana datuje się na koniec I wieku naszej ery. Uważa się, że powstała w Efezie około roku 90. Autor tegu tekstu nie podaje swojego imienia, ale tradycja przypisuje go właśnie świętmu Janowi. Co do jego autorstwa są jednak pewne wątpliwości (dwóch z pośród uczniów Chrystusa nosiło imię Jan). Święty Jan Ewangelista był najmłodszym ze wszystkich apostołów. Był synem Zebedeusza i Salome oraz bratem Jakuba Apostoła. Został powołany na ucznia przez Jezusa podczas połowu ryb (wcześniej był rybakiem na Jeziorze Galilejskim). Należał do trzech najbardziej umiłowanych przez Zbawiciela towarzyszy. Tradycja katolicka przypisuje mu autorstwo tej ewangelii, „Apokalipsy” oraz trzech listów zawartych w Nowym Testamencie.

Początek tekstu, o którym mowa znacznie odbiega od pierwszych zdań pozostałych historii życia Jezusa. Autor wspomina o wielkiej roli Słowa (Logos) w procesie powstania świata („Na początku było Słowo...”). Narrator tego utworu posługuje się alegoriami, takimi jak „woda żywa”, „życie” lub „światłość świata”. Ten przekaz o życiu Chrystusa uwydatnia miłość Boga do ludzi i podkreśla miłosierdzie Stwórcy (na przykład we fragmencie o przebaczeniu cudzołożnicy, zawartym w ósmym rozdziale). W ewangelii tej znajdujemy także informację o przekazaniu władzy nad Kościołem świetemu Piotrowi.

Właśnie z niej pochodzi często powtarzane zdanie opisujące miłość Boga do wszelkiego stworzenia:
„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne”.