Konwencje - Konwencja klimatyczna (1992) - cel, treść, skutki

Konwencja klimatyczna zwana inaczej Ramowa Konwencją Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (z angielskiego: United Nations Framework Convention on Climate Change, w skrócie UNFCCC) została podpisana podczas Konferencji Narodów Zjednoczonych na temat Środowiska i Rozwoju w Rio de Janeiro, dnia 5 maja 1992 roku. Weszła w życie 21 marca 1994 roku. Konwencja ta składa się z 27 artykułów i jej oryginalny tekst został stworzony w sześciu językach: angielskim, francuskim, hiszpańskim, arabskim, chińskim i rosyjskim.

Powstała wskutek zaniepokojenia wywołanego działalnością ludzi, doprowadzającą do wzrostu ilości gazów, które z kolei potęgują efekt cieplarniany. Może to przynieść niekorzystne zmiany odczuwalne dla całej ludzkości. W artykule 1 zdefiniowano dziewięć najważniejszych pojęć: negatywne skutki zmian klimatu, zmiany klimatu, system klimatyczny, emisje, gazy cieplarniane, regionalna organizacja integracji gospodarczej, zbiornik, pochłaniacz, źródło.

Artykuł 2 i 3 określają cel i zasady konwencji klimatycznej. W kolejnych częściach możemy znaleźć zobowiązania państw-sygnatariuszy oraz wytyczne odnośnie edukacji i świadomości społecznej. Opisane jest funkcjonowanie sekretariatu oraz organów pomocniczych i mechanizmu finansowania oraz rozwiązywanie sporów. Ostatnie artykuły odwołują się do procedury podpisania umowy, depozytariuszy, ratyfikacji, przyjęcia, wejścia w życie i zatwierdzenia.

UNFCCC jest zdania, że za zanieczyszczenia środowiska najbardziej odpowiedzialne są kraj najbogatsze, a cierpią kraje rozwijające się, dlatego też te pierwsze muszą niemal natychmiast podjąć próby zredukowania emisji gazów cieplarnianych. Zmniejszenie emisji szkodliwych gazów nie jest jedynym rozwiązaniem zawartym w konwencji. Podkreślono również istotną rolę zwiększenia ilości naturalnego pochłaniania ich poprzez ochronę lasów i oceanów.

Podpisując tę konwencję, państwa zobowiązały się do: opracowania i wdrożenia strategii mającej na celu zredukowanie emisji gazów, monitorowania i raportowania postępów z nią związanych, współpracy z państwami-stronami w zakresie zapobiegania zmianom klimatów, prowadzenia badań naukowych oraz stosowanie nowych technologii.

Umowa ta ma charakter bardzo ogólny. Szczegółowe postanowienia zawarte zostały w porozumieniach, spośród których najważniejszym jest Protokół z Kioto (1997).