Konwencje - Konwencja genewska (1979) - cel, treść, skutki

Konwencja genewska z 13 listopada 1979 roku dotyczy transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości. Istnieje cały szereg umów podpisanych w tym szwajcarskim mieście, niekiedy używa się nawet określenia „prawo genewskie”. Następuje to wtedy, gdy mówimy o prawie opartym właśnie na tych konwencjach.

Polska jest stroną konwencji genewskiej z 1979 r. i podpisała ją 17 października roku 1985, jednak ratyfikowała tylko jeden z ośmiu protokołów sporządzonych do konwencji genewskiej. Mimo iż nie podpisała protokołu dotyczącego ograniczenia emisji siarki oraz jej przepływów transgranicznych, to stosuje się do postanowień w nim zawartych.

Umowa ta – obok konwencji helsińskiej o ochronie środowiska morskiego Morza Bałtyckiego, konwencji wiedeńskiej o ochronie warstwy ozonowej, konwencji w Rio de Janeiro, konwencji o ochronie i użytkowaniu cieków transgranicznych i jezior międzynarodowych – jest jednym z najważniejszych dokumentów polityki ekologicznej, określa bowiem warunki kontroli zanieczyszczeń i normy emisji tlenków siarki i azotu.

Głównym przedmiotem wspominanej tutaj konwencji jest ochrona środowiska, a także całej ludności przed zanieczyszczeniem powietrza. Najważniejszym podejmowanym działaniem jest zapobieganie powstawaniu zanieczyszczenia, w tym transgraniczne zanieczyszczanie powietrza na dalekie odległości, ale również jego ograniczenie oraz próby jego zmniejszania.

Konwencja genewska jest jedną z najważniejszych konwencji dotyczących kwestii ekologicznych. Szkodliwe związki wymienione w tym dokumencie są bowiem jedynymi z najbardziej niebezpiecznych dla środowiska naturalnego i ludzi, dlatego ważne jest, by jak najbardziej zmniejszyć ich emisję, chroniąc powietrze, a tym samym całe środowisko naturalne.